dinsdag 8 december 2020

koprol


Elke tak van sport heeft zo zijn eigen specifieke cameraopstelling. Daar kan de regisseur wel een beetje mee spelen en al naar gelang het budget kan je zo’n cameraplan uitbreiden of juist inkrimpen, maar de basis ligt per sport min of meer vast. Als je bij voetbal besluit om de belangrijkste overzichtscamera, net als bij tennis, aan de korte zijde van het veld te plaatsen, dan zal dat leiden tot grote verwarring bij de kijker. 

Bij zwemwedstrijden leggen ze voor een goede registratie een lange rails langs het bad, waar een karretje (dolly) met de meest cruciale camera op komt. Die camera rijdt met de voorste zwemmers mee en kan zo de race het beste in beeld brengen. 

Dat klinkt simpeler dan het is. Om te beginnen moet de rails kaarsrecht liggen en absoluut waterpas, want anders gaat de dolly slingeren of stuiteren en dat zie je gelijk in beeld. Vervolgens heb je een sterkte, fitte kerel nodig die de dolly duwt of trekt. Het zal bij de Olympische Spelen vast met peperdure  elektronische hulpmiddelen gedaan worden, maar er gaat niks boven het gevoel en inzicht van een goede gripper. De bediening van de camera is vervolgens het eenvoudigste klusje. Zeker als de cameraman in kwestie ook nog eens de beschikking heeft over een gestabiliseerde lens, die de ergste trillingen opvangt. 

Afgelopen weekend had ik het genoegen om plaats te mogen nemen op de dolly bij het Olympisch Kwalificatie Toernooi in Rotterdam. De super sympathieke en zeer behulpzame Aike Bierema van Egripment was de dollyduwer van dienst en ik had natuurlijk gelijk medelijden met de man. Er zijn immers lichtere cameramensen. 

We begonnen zaterdagmiddag met de 800 meter vrije slag. Zestien keer heen en weer. Zo kregen ook Aike en ik gelijk de slag te pakken, want het is echt een samenspel tussen de cameraman en degene die het tempo bepaalt. Je moet precies op de lijn van de voorste zwemmer zitten of soms net iets er voor. Aan het eind van de baan moet je geleidelijk afremmen en weer gas geven als je de andere kant op gaat. Bij het keerpunt zetten de zwemmers zich onderwater af tegen de kant en daarmee versnellen ze even hun tempo. 

Het was rock ’n roll. Aike en ik hadden regelmatig oogcontact. Met die mondkapjes van tegenwoordig moet je extra je best doen om uit te stralen dat je tevreden bent, maar ik kon aan hem in ieder geval zien dat hij er lol in had. Zo hebben we zaterdag en zondag aardig wat ritjes gemaakt. Telkens was het tempo verschillend, want tijdens de finales van verschillende disciplines gaat het soms harder en soms zachter. De 400 meter wisselslag is wat dat betreft een enorme instinker. 

Een van de laatste races was de 50 meter vrije slag voor heren. De start was in dit geval aan de andere zijde van het bad. Daarom vroeg de regisseur of ik een paar extra voorstelshots van de belangrijkste deelnemers wilde maken. Mijn laatste medium zat vlak tegen de start aan en dat maakte het voor Aike lastig om soepel aan te zetten. Het was bovendien een super snelle race, dus moest hij sowieso aan de bak. Dat deed hij dan ook, maar onfortuinlijk kwam hij met zijn voet tegen de kabelgeleider van de dolly, waardoor hij uit balans raakte en… struikelde.

Waarschijnlijk zag het er van een afstandje behoorlijk knullig uit, maar vanuit mijn ooghoek ging het allemaal zo snel dat het meer weg had van een soort kung fu sprong. Hij viel, rolde op zijn zij en sprong weer overeind, alsof het een ingestudeerde Cirque du Soleil artiest was. Ondertussen rolde mijn dolly verder en werd mijn camera gewoon geschakeld alsof er niets aan de hand was. Heel langzaam minderde ik vaart en werd ik voorbij gezwommen door de kop van de wedstrijd. Vol adrenaline rende Aike achter me aan, greep de trekstang, moest een kleine inhaalbeweging maken en toen waren we weer gewoon back in business. Ik heb het later aan de regisseur en de schakeltechnicus gevraagd, maar er is hun helemaal niks opgevallen. Ze hadden het nieteens in de gaten! Doe dat maar eens na met een elektronisch karretje dat even een error krijgt of ergens tegenaan botst…

Na afloop heb ik natuurlijk gelijk gekeken of er niks beschadigd was aan de dolly. En gevraagd of Aike zich bezeerd had. Dat was gelukkig niet het geval. Ook een dag later had hij geen last van spierpijn. Het was wel de koprol van zijn leven. Als ik Aike over 50 jaar tegenkom in een of ander bejaardenhuis, dan herinner ik me dit moment nog. Wat een held!

 

 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.