Er stond vanmorgen een artikel in het AD over personeelstekort in de televisiewereld en ik moet eerlijk bekennen dat het voor mij persoonlijk goed nieuws is. De vraag naar professionals in mijn business is groter dan het aanbod en blijkbaar is het niet eenvoudig om verse aanwas te vinden.
Tijdens het lezen van dit stuk moest ik gelijk denken aan donderdag 11 juni 2020; een van de donkerste dagen uit mijn hele carrière. Die middag, midden in coronatijd, was er een webinar van de Broadcast Media Society. In Beeld en Geluid zaten de grote bazen van omroepen, productiemaatschappijen en omroepen voor de camera zichzelf en elkaar op de borst te kloppen over hoe goed zij het hadden gedaan tijdens de eerste lockdown. Ondertussen stonden alle freelancers buitenspel, hadden concurrerende bedrijven zelfs samenwerkingsverbanden georganiseerd om eigen personeel uit te ruilen en vingen al hun bedrijven samen miljoenen van de overheid (NOW) om te kunnen overleven. Maar toen ik als ZZP’er (op verzoek van de organisatie) inbelde met de vraag of ze zich niet meer zorgen moesten maken over alle freelancers werd er vol verbazing gereageerd en gek naar mij gekeken. Het leverde zelfs een serieuze fittie op met een van de CEO’s van een grote productiemaatschappij, die beweerde dat we maar even 20% van onze dagprijs af moesten doen. Na afloop van die online bijeenkomst kookte ik van woede.
Op dat moment heb ik me voorgenomen dat ik me meer moest richten op nieuwe markten en op partijen die zelfs in de coronatijd loyaal waren. Ik heb een lijstje opgesteld met namen van mensen die in die periode wel begrip toonden en met mij meedachten over mogelijke oplossingen. Dat handgeschreven papiertje ligt nog steeds op mijn bureau. Als er iemand belt die daarop staat, dan krijgt hij of zij nog altijd voorrang. Het heeft geleid tot een aantal nieuwe opdrachtgevers met hele interessante opdrachten (voor een deel buiten de televisiewereld) en ik heb mezelf de afgelopen twee jaar op verschillende vlakken verder kunnen ontwikkelen. Achteraf gezien zou je zelfs kunnen zeggen dat corona, en die bijeenkomst in het bijzonder, goed voor mij zijn geweest.
Ik ben echt niet de enige freelance camera operator die naast het werk voor televisie ook meer voor andere opdrachtgevers is gaan werken. De zakelijke markt is (mede dankzij corona) gegroeid. Bedrijven en instellingen maken steeds vaker gebruik van video. Organisaties van allerlei evenementen of creatievelingen kiezen ervoor om hun eigen content te maken en distribueren, zonder de hulp van televisiebedrijven. De markt is aan het schuiven en de televisiewereld hobbelt daar opeens een beetje achteraan. Het is echt niet zo dat veel ervaren professionals zich hebben laten omscholen, maar ik geloof wel dat een serieus percentage van al mijn collega’s na corona minder beschikbaar is voor televisieopdrachten dan daarvoor. Dat is een beetje eigen schuld, dikke bult.
Een bijkomend voordeel van de krapte op de markt is dat onze tarieven eindelijk omhoog kunnen. Ik hoop dat alle omroepen en producenten rekening houden met serieuze prijsstijgingen aan het eind van dit jaar. Overigens zijn onze dagprijzen tussen 2003 en 2021 nauwelijks gestegen, dus het is ook hard nodig. Jarenlang kreeg je bij onderhandelingen te horen dat ze voor jou tien anderen hadden, dat het werk toch leuk was en dat je blij moest zijn als je een bepaald programma mocht draaien. Daarnaast was het een gewoonte om freelancers in onze branche uit te maken voor ‘zakkenvullers’ en waren camera- en geluidsmensen altijd te duur, terwijl de gemiddelde schilder, loodgieter of automonteur een substantieel hoger uurtarief heeft. Nu zie je dat met name jongeren niet meer zo onder de indruk zijn van alle glitter en glamour bij de televisie. Zij komen niet meer zomaar voor een appel en een ei werken in avonduren en weekenden. Zeker niet als ze merken dat hun vrienden in andere branches meer verdienen en niet onregelmatig hoeven te werken. Deze week sprak ik er nog eentje die na een paar jaar Hilversum toch gekozen heeft voor een baan bij een ICT bedrijf.
Ik heb een gloeiende hekel aan mensen die altijd achteraf hun gelijk willen halen en voortdurend zeggen: ‘Ik zei het toch!’ Maar in dit geval kan ik het niet laten om even te benadrukken dat ik dit voorspeld heb. Om precies te zijn op donderdag 11 juni 2020. Lekker pûh…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.