asbak van klei

Geleen. Vroeger moesten we voor moederdag een rijmpje uit het hoofd leren. "Mama van harte gefeliciteerd. Dit versje heb ik heeeeeelemaal voor jou geleerd." Alsof dat zo moeilijk was. Ik vond het kleien van een asbak veel ingewikkelder. Mijn zus was twee jaar ouder, dus haar modderwerkje leek altijd wél op een asbak.
Voor mijn gevoel heb ik tien jaar lang op het grote bed gezeten met een onduidelijke tekening en zo'n mislukte klei-asbak. Samen met mijn zus dreunde ik dat stukje poëzie op en dan kwam mijn vader met een echt cadeau. Hij had meer zakgeld in zijn Rabobankspaarpotje dan wij.

De afgelopen tien jaar heb ik niet meer aan moederdag gedaan dan het plegen van een telefoontje. Mijn moeder doet alsof ze dat niet erg vindt. Waarschijnlijk is ze al lang blij dat ze geen asbakken meer krijgt.
Ik vond het de hoogste tijd om mijn moeder weer eens ouderwets te verrassen en had daarom tegen mijn zus gezegd dat ik de reis naar het zuiden zou maken. Mijn moeder mocht niets weten.

Toch was mama niet verbaasd toen ik opeens in de ouderlijke woonkamer stond. Ze had al voorspeld dat ik wel eens langs zou kunnen komen. Telepathie of telefonie. Normaal bel ik altijd op moederdag en dat had ik deze morgen niet gedaan.
Mijn moeder kent haar zoon als geen ander. Ook als we geen contact hebben, begrijpt ze mij. Daarom ben ik ook zo blij met mijn moeder. Eigenlijk verdiende ze vandaag een kleiwerkje, een mooie tekening of een lief versje.