dood en brood

Bij de uitgang stonden ze. Op een hoog tafeltje prominent in het zicht. De meeste mensen die uit het zaaltje kwamen zullen het niet gezien hebben. Zij waren druk met papieren zakdoekjes of het zoeken van hun paraplu in de garderobe. Die was nu opeens rechts, terwijl hij bij binnenkomst nog aan de linker kant was. Maar we waren door een andere deur binnen gekomen. Crematieroulatie. Aan de andere kant kwam alweer een nieuwe lading verdriet binnen. Daar stonden ze trouwens ook. In een speciaal vervaardigd plastik bakje.
Reclamefolders!
En niet zomaar reclamefolders, maar glossy kleurenfolders waarin het crematorium wordt aangeprezen. Zelfs een goede cabaretier zou deze grap niet verzinnen. Hela hela, kom bij Dela!
Ik begrijp best dat ook een Begrafenisondernemer zieltjes moet winnen, maar dit vond ik niet het moment voor salespromotion. Zo heb ik me ook gestoord aan de niet bepaald subtiele shirtreclame van het -overigens zeer professionele- uitvaartpersoneel. De medewerkers van Dela hadden grotere sponsoruitingen op hun grijze bedrijfskleding dan de gemiddelde Formule1 coureur.
Hela hela, kom bij Dela!
Ooit heb ik backstage mogen filmen bij een crematorium. Tijdens de meet&greet met de directeur vertelde deze dat ze in de eerste weken na de opening een paar vreselijke beginnersfouten hadden gemaakt. Zo gaven ze de broodjes, die over waren van de koffietafel, mee aan de familie. Alles keurig in de plastik tasjes van de warme bakker. Tot iemand opmerkte dat deze bakkerij op haar verpakkingen de volgende slogan voerde: 'Niets gaat boven, vers uit de oven!'
Misschien erger nog was de lading suikerzakjes die terug gestuurd moest worden naar de leverancier, omdat er de tekst 'bedankt voor Uw bezoek en graag tot ziens!' op stond.
Echt gebeurt.
Bij de uitgang van het crematorium heb ik heel even in zo'n folder staan bladeren. Ik kon het niet laten. Gelukkig was het niet schreeuwerig, maar voor mij hoeft zo'n folder niet. En zeker niet daar. Die mag de begrafenisondernemer meenemen tegen de tijd dat we het nodig hebben. En Dela kan beter werken aan haar naamsbekendheid op momenten dat ik niet in de sfeer van groot verlies en verdriet zit. Als ik een crematorium verlaat wil ik met rust gelaten worden. Toch heb ik spijt dat ik niet de hele stapel uit het display heb gerukt. Om ze thuis in mijn vuurkorf vakkundig te cremeren.