een dag om (nooit) te vergeten

Valencia, Spanje. Om kwart voor vijf sta ik op om een uur later in Hilversum te zijn. Daar graai ik spullen bij elkaar voor een korte trip naar Spanje. Travel light is het devies, maar dat lukt nooit. Zeker als je met twee personen een reportagereis maakt is het altijd zeulen geblazen. Het onvermijdelijke statief is en blijft een onding.
Even voor half acht tref ik op Schiphol de verslaggever van Studio Sport. Twee zielen, één gedachte; allebei ruim een kwartier te vroeg.
Na het inchecken en het eeuwige gezeur over kilo's bij de low cost carrier treffen we achter de douane een nieuwe Starbucks. Onze dag begint goed met de beroemde Tall Cappuccino en een rozijnenbroodje. Vlak voor we boarden ontvang ik een bericht van mijn vriendin.
Zij is ook vroeg opgestaan. Vandaag werken wij voor het eerst sinds de geboorte van onze zoon weer allebei. Vlak voor ze het mannetje in de Maxi Cosi zette had hij zich van top tot teen ondergepoept en toen ze uiteindelijk overhaast richting gastouder reed is ze tot overmaat van ramp van achteren aangereden. Dat was niet haar schuld en het valt mee met de schade, maar het incident zorgde voor onnodige stress, vertraging en ergernis. Uiteindelijk strandde ze later in een lange file. Haar dag kon niet slechter beginnen.
Ik kan niet meer doen dan luisteren, lieve woordjes zeggen en aan boord stappen van het vliegtuig dat op het punt van vertrekken staat. Veel zin om het land te verlaten heb ik inmiddels niet meer, maar duty calls. We gaan naar Valencia waar Ronald Koeman wordt gepresenteerd.
Als het vliegtuig geland is en ik mijn telefoon aanzet ontvang ik gelijk vier berichten. Ze moeten me hebben vandaag. Een vriendin vraagt of ik haar even wil bellen en aan de toon waarop ze dat doet hoor ik dat het dringend en serieus is. Ze vertelt me even later dat de vader van een andere goede vriendin is overleden. Totaal onverwacht.
Koeman is al van het vliegveld vertrokken als ik met camera in de aanslag naar hem op zoek ga. De verslaggever verzamelt onze spullen. We nemen een taxi naar het oude stadion en onderweg horen we dat de persconferentie met een uur is verlaat. Dat komt goed uit. Opeens hebben we geen haast meer.
In het najaarszonnetje is het prima wachten. Toch word ik langzaam nerveus als steeds meer cameramensen naar binnen gaan, om een plekje veilig te stellen. Wij willen een shot maken van de aankomst van de nieuwe trainer bij het stadion en zien hoe hij wordt ontvangen door fans en media. Maar we lopen ook het risico dat we dan binnen geen goede positie meer zullen krijgen.
Even na tweeën komt Koeman aan. Kuifje in Valencia, zoals de Spanjaarden hem noemen. Het is een heerlijk gekkenhuis. Fotografen verdringen zich, Valencianen joelen en de trainer geniet met volle teugen. Een kleine tien minuten later wordt hij in een zaaltje gepresenteerd en ik heb net genoeg tijd gehad om daar op te stellen. Het gaat voor de wind. Er is gelegenheid genoeg voor het maken van de zogenaamde snijshots en na afloop kunnen we Ronald spreken op de tribune. Om half vier hebben we alle ingrediënten voor de reportage.
Ik bel mijn vriendin. Zij heeft de gastouder aan de lijn gehad en hoorde ons mannetje op de achtergrond hartverscheurend huilen. Hij moet duidelijk wennen aan de situatie en schreeuwt al de hele dag om aandacht. Dat is precies wat ik niet wil horen. Met buikpijn eet ik even later op een terras mijn broodje kaas. Als ik een smsje maak komt Koeman voorbij. Hij wandelt op zijn gemak naar een restaurant. Ik krijg een schop van de verslaggever, want dit is een mooi beeld voor de reportage. Dan beginnen we met de hectiek bij aankomst en eindigt het dat hij in alle rust weer weg loopt.
Inmiddels staat mijn vriendin weer in de file. Ze moet het oververmoeide mannetje ophalen, boodschappen doen, voeden en koken. Het is chaos thuis. Ik realiseer me dat zij het zwaarder heeft dan ik en voel me schuldig. Wij moeten duidelijk nog even wennen aan ons nieuwe ritme. Dat ik deze avond niet thuis kom is onhandig en behoorlijk sneu voor mijn lieve lief.