De Meern. Bij de bushalte zit een meisje. Ik schat haar een jaar of zeventien. Misschien al achttien. Ze heeft lang donkerblond golvend haar. Onder een kort spijkerrokje draagt ze een zwarte panty en hippe laarsjes. Haar dikke jas heeft een kraag van nepbont. Om haar nek is een grote bordeauxrode shawl gedrapeerd. Dit meisje heeft volgens mij op het gebied van de liefde veel potentieel.
Maar nu even niet.
Ze kijkt sip naar het display van haar mobieltje. Het kan niet anders of ze heeft zojuist slecht nieuws ontvangen. Een traan rolt over haar wang. Dat laat ze gebeuren. Met beide handen omklemt ze het telefoontje. Ze snuift met haar neus.
Ik sta voor het rode stoplicht op de Rijksstraatweg, bij De Meernbrug en de kerk. Precies voor de bushalte waar het meisje haar kleine toestelletje dicht klapt en in een jaszak steekt. Ze staart voor zicht uit en kijkt door de zijruit van mijn Bora, dwars door mij heen. We zijn nog geen drie meter van elkaar verwijderd. Opeens heeft ze in de gaten dat ik naar haar kijk. Dan zoeken de verdrietige ogen een punt van haar laarzen.
Misschien heeft een vriendje haar gekwetst, zoals jongens dat kunnen. Ik denk aan de meisjes die ik in mijn pubertijd niet netjes heb behandeld. Het zijn er zeker twee. Of drie. Met terugwerkende kracht schaam ik me voor mijn lompheid. Rond mijn achttiende hield ik niet altijd rekening met de emoties van verliefde meisjes in hun gevoelige periode.
Alleen hadden wij toen geen sms. Begin jaren negentig moesten we nog persoonlijk kwetsen. Ik was daar niet heel goed in, maar juist die onhandigheid maakte de schade vaak groter. Het was mijn specialiteit om op moment suprême precies het verkeerde te zeggen. Achteraf realiseer ik me pas hoe onhandig dat was. Kinderachtig ook en vooral heel stom.
Ik kijk naar het meisje op het bankje in het bushokje, denk aan een ex vriendinnetje en schaam me met terugwerkende kracht kapot. Het stoplicht springt op groen. De auto's voor me gaan weer rijden. Ook ik trek op en laat het mooie meisje alleen met haar luduvudu.
Maar nu even niet.
Ze kijkt sip naar het display van haar mobieltje. Het kan niet anders of ze heeft zojuist slecht nieuws ontvangen. Een traan rolt over haar wang. Dat laat ze gebeuren. Met beide handen omklemt ze het telefoontje. Ze snuift met haar neus.
Ik sta voor het rode stoplicht op de Rijksstraatweg, bij De Meernbrug en de kerk. Precies voor de bushalte waar het meisje haar kleine toestelletje dicht klapt en in een jaszak steekt. Ze staart voor zicht uit en kijkt door de zijruit van mijn Bora, dwars door mij heen. We zijn nog geen drie meter van elkaar verwijderd. Opeens heeft ze in de gaten dat ik naar haar kijk. Dan zoeken de verdrietige ogen een punt van haar laarzen.
Misschien heeft een vriendje haar gekwetst, zoals jongens dat kunnen. Ik denk aan de meisjes die ik in mijn pubertijd niet netjes heb behandeld. Het zijn er zeker twee. Of drie. Met terugwerkende kracht schaam ik me voor mijn lompheid. Rond mijn achttiende hield ik niet altijd rekening met de emoties van verliefde meisjes in hun gevoelige periode.
Alleen hadden wij toen geen sms. Begin jaren negentig moesten we nog persoonlijk kwetsen. Ik was daar niet heel goed in, maar juist die onhandigheid maakte de schade vaak groter. Het was mijn specialiteit om op moment suprême precies het verkeerde te zeggen. Achteraf realiseer ik me pas hoe onhandig dat was. Kinderachtig ook en vooral heel stom.
Ik kijk naar het meisje op het bankje in het bushokje, denk aan een ex vriendinnetje en schaam me met terugwerkende kracht kapot. Het stoplicht springt op groen. De auto's voor me gaan weer rijden. Ook ik trek op en laat het mooie meisje alleen met haar luduvudu.
Prachtig geschreven! Prachtig!
BeantwoordenVerwijderenLiever stamelen en stuntelen dan
BeantwoordenVerwijderenhet uitmaken per SMS....
groetjes Vivianne
Misschien was haar beltegoed wel op of was ze veregten haar telefoon op te laden en wilde ze haar vader bellen om te zeggen dat ze de laatste bus had gemist of haar beurs was gestolen en ze nu niet kon betalen voor die bus en hoopte ze dat een aardige leuke man in een ik noem maar een auto volkswagen bora haar veilig thuis zou brengen want anders kon ze wel eens bij opsporing verzocht, vermist en dan de komende 12 jaar bij Peter R De Vries op tv komen en dan uiteindelijk bij het NOS journaal als ze haar dan eindelijk hopelijk voor haar toch nog levend hebben gevonden en mag jij daar als wat oudere cameraman een stukje over filmen en denk je dan terug aan mijn versie van jouw verhaaltje. Niet iedereeen met een traantje heeft luduvudu, ze kan wel last hebben van spataderen of eksterogen of ingegroeide kalkteennagels en was haar pedicure failiet gegaan omdat die belegd had in verkeerde zaken en och weet je wat ik ga naar bed ik ben moe HOIE
BeantwoordenVerwijderenooh. fijn stukje, ja.
BeantwoordenVerwijderenmeisjes met liefdesverdriet. hm.