seizoensopener (2)

De Meern. Een paar keer per jaar mag ik voor L1 werken. Dat is de regionale omroep in Limburg. Zij huren mij in voor grootse muziekprogramma's rond carnaval die rechtstreeks worden uitgezonden. Van deze klussen word ik altijd blij. Het is leuk om te doen en de mensen van L1 en Viditech (het facilitaire bedrijf) zijn heel gezellig. Als ze geen geld hadden zou ik het voor de lol doen.
Wat ik niet begrijp is dat de cameramensen die de rest van het jaar voor L1 draaien er niet voor zorgen dat deze krentjes uit mijn pap worden gevist. Het lijkt er op dat zij geen enkele ambitie hebben om deze opdrachten van mij af te pakken en dat vind ik vreemd. Als ik bij de Limburgse zender werkte zou ik het onacceptabel vinden dat voor de mooiste projecten van het jaar de cameramensen uit Hilversum komen. Het zou mijn eer te na zijn. Ik zou er alles aan doen om er tussen te komen.
Sterker nog, dat doe ik nu ook.
Kennelijk hebben zuidelijke beroepsfilmers niks met live-televisie. Misschien denken ze dat het niet leuk is om carnavalsmuziek te filmen. Als dat zo is hoop ik dat ze deze weblog niet lezen, want ik kan niet anders dan heel hard roepen dat het geweldig is!
Gisteren heb ik van twaalf uur 's middags tot acht uur 's avonds met een camera rond een gigantisch podium op het Vrijthof gerend. Min of meer non-stop. Er was wel een collega die me kon aflossen, maar daar wilde ik niet aan. Ik kon er geen genoeg van krijgen en was veel te bang dat ik tijdens een van de hoogtepunten op de reservebank zou zitten. Stel je voor dat je de Janse Bagge Bend mist of het optreden van Beppie Kraft.
Al na een half uur zaten de spieren in mijn nek vast. Een paar optredens later vroeg ik me af of ik het eind wel zou halen, maar van opgeven wilde ik niet weten. Ik heb alles gegeven. En nog net een beetje meer.
De meeste shots die ik heb aangeleverd zijn gelukt, maar als je zo lang en in hoog tempo bezig bent gaat ook wel eens iets mis. Overijverig heb ik te vaak door het shot van mijn collega's gelopen. Door een overdosis adrenaline trok ik een camerakabel stuk. En ik heb de stekker uit een keyboard getrapt, waardoor een toetsenist opeens voor joker op het podium stond. Een aantal shots sloegen nergens op en ik durf niet te zeggen hoe vaak ik live door de scherpte ben gegaan. Toch was de regisseur na afloop tevreden. Of hij loog.
Ik was in ieder geval helemaal stuk. Aan het eind van de dag kwamen boe of bah er niet meer vloeiend uit. Halverwege Utrecht heb ik de auto aan de kant gezet om een uurtje te slapen.
Ik zal het nog wel een paar dagen voelen. Vandaag had ik zelfs spierpijn in mijn tenen en ik kreeg vanmorgen spontaan kramp in mijn linker kuit. Het maakt niet uit. Vol verwachting kijk ik naar de telefoon; in de hoop dat snel een volgende aanvraag uit Maastricht binnen komt. En aan alle cameramensen in Limburg vraag ik alleen of ze zich vooral niet willen toeleggen op het filmen van grote muziekfeesten.