sil

Texel. Links de rode vuurtoren. Achter De Cocksdorp en rechts een woeste zee. Het woei stevig langs de bovenste punt van het eiland. De donkergrijze wolken braken open. Er verscheen een blauwe lucht. In de verte regende het nog. Laag over het strand stoof het zand. De zon zakte al achter de Eierlandse Duinen.
Wolkers weer.
In de verte liep een man. Licht voorovergebogen. Het koste hem moeite om tegen de wind in te lopen. Alsof er lood aan zijn benen zat. Het haar dat onder een donkere muts uit piekte was vettig en ook zijn baardje zag er onverzorgd uit. In een mondhoek stak een dik gerold shagje. Zo nu en dan bukte hij om iets op te rapen. Hij bekeek het en stopte sommige voorwerpen in een witte zak.
Maarten Boon is de beroemde jutter van Texel. Een fascinerende man. De ideale deskundige voor een reportage over de storm. Toch was hij volgens eigen zeggen al een tijd niet meer op televisie geweest.
Nu was hij minder eenzaam dan het leek. Verderop probeerde de cameraploeg van EenVandaag een sprekend beeld van hem te vangen. De cameraman stond in de luwte van een legergroene Unimog. Toch ving de zwarte regenhoes veel wind. Het maken van een teleshot zonder bibbers bleek een kansloze missie. De poten van het statief zakten weg in het mulle zand. Wind blies zo hard dat de geluidsman niet genoeg had aan het bontje om zijn microfoon.
Eerder hadden ze Maarten geïnterviewd in zijn juttershol. Een fotogenieke ruimte vol gevonden voorwerpen. Honderden pakjes sigaretten, blikjes van verschillende merken, een slinger van verloren babyspeentjes, plastik schepjes, auto-onderdelen, borden, vlaggen, vaantjes en boeien.
Het verhaal stond er snel op, want Maarten heeft altijd praatjes voor tien en om de twee zinnen een zeer bruikbare oneliner. 'Het is net Sinterklaas; je weet nooit wat je krijgt.' Of 'Jutten net de lotto en als het gaat stormen gaan voor mij de balletjes rollen.'
Op het strand liep Maarten heen en weer als volleerd acteur. De cameraman achterstevoren voor hem uit met het apparaat inmiddels in de hand. Hij hield de lens laag; vlak boven de vloedlijn en maakte een beweging vanaf de Jutterslaarzen. Bij iedere stap zakten ze een klein stukje weg in het natte zand. Langzaam ging de camera omhoog. Langs de groene broek en de smerige oranje regenjas. Vanuit kikvorsperspectief keek de filmer close in het getekende gezicht van de jutter. Eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig, vierentwintig…
De cameraman deed een stapje opzij. Hij stopte en liet zijn hoofdpersoon voorbij lopen. De lens zwenkte mee. Dit zou het eindshot van de reportage worden. Maarten Boon liep weg. Eerst in een medium shot op de rug, daarna ten voeten uit en tot slot als een kleine oranje vlek in het midden van het beeld. Op de voorgrond de zee en het stand. En weer bewoog de camera een klein beetje door het krachtig blazen van de wind.