ziek

Het volgende verhaal is niet geschikt voor overgevoelige lezertjes. Waarschijnlijk vinden zij dit op of net over de grens van het toelaatbare. Maar ik schrijf op deze weblog voornamelijk over mezelf en dit is wat er nu speelt. Als je geen zin hebt in een ordinair kotsverhaal, klik dan even verder…

De Meern. Wat is er toch aan de hand? Al de hele dag heb ik een unheimisch gevoel in mijn buik. Het lijkt er op dat ik iets verkeerds gegeten heb. Veel heb ik echter niet gehad, want geen trek. Mijn vriendin moppert ook een beetje, maar zoals gebruikelijk minder dan ik. Hier in huis heerst een acute griep, een eng virus of de worstenbroodjes van vanmorgen waren niet meer helemaal jofel.
We zijn de hele dag op pad geweest. Ik was moe, had last van stramme spieren en voelde onrust in de maag. Maar dat heb ik genegeerd tot we weer thuis waren. Misschien moet ik straks gewoon op tijd naar bed.
Na zessen scheur ik nog even naar de supermarkt voor weekendinkopen. Eigenlijk wil ik alvast vooruit werken voor de komende week, maar de geuren van divers eten in de winkel laten me niet onberoerd. Ter plekke besluit ik om alleen het hoogst noodzakelijke in te slaan. Ik voel een ontembare peristaltische beweging in mijn maag. Overgeven is onvermijdelijk, alleen wil ik het graag uitstellen tot thuis.
De rij bij de kassa is lang. Veel langer dan me lief is. Maar ik overleef het. In de auto moet ik me inhouden en ik bedenk plannen om stankschade te voorkomen als het tijdens het korte ritje onverhoopt mis gaat. Thuis spurt ik naar het toilet.
Ik sla even een paar details over. Voor de nieuwsgierigen onder jullie kan ik verklappen dat het er aan twee kanten uit spoot.
Het gaat weer. Opgelucht neem ik plaats op de bank. Ik probeer zelfs een soepie op te warmen, want ik moet toch iets eten. Tijdens het openknippen van het Unox-pak vergaat me de zin. Ik kan de soep niet luchten. In arren moede ga ik uiteindelijk maar naar bed.
Woelen onder de te dikke deken. Toch koude tenen, koude neus en koude handen. De rest oververhit. Rond acht uur gaat het weer mis. Zelfs het drinken van een slok water is blijkbaar te veel. Ik hobbel naar het toilet. Beneden hoor ik dat het met mijn vriendin inmiddels ook mis is. Alsof we met het hele gezin bij een dierenwinkel in Hoogeveen zijn geweest.
Ik bel mijn werk met om me ziek te melden. Gelukkig is er begrip en een uitermate geschikte vervanger. Ik verwacht dat ik me na de nacht een stuk beter zal voelen, maar wil het risico niet nemen dat ik in alle vroegte moet afzeggen. Bovendien is het ook nog afwachten hoe het morgen met mijn huisgenoten gesteld is.
De ergste storm in mijn maag lijkt geluwd. Ik besluit toch een beschuitje te smeren en ik drink een glaasje vruchtensap. Dan gaat in huize Hettinga het licht uit. Baby in bed. Pa en ma er achteraan. Ik hoop vurig dat het kleine ventje niet ook gaat spoken vannacht.
Om elf uur ben ik klaarwakker. Klam zweet op mijn kop. Het rommelt weer in mijn buik. Als dit is wat vrouwen voelen tijdens de eerste periode van een zwangerschap, dan begrijp ik niet dat ze meestal toch meer dan één kind willen. Voor de derde keer deze avond trek ik een sprintje richting toilet. Geen idee of ik eerst moet gaan zitten of voorover moet buigen. Het komt tegelijk. Ik kak in de pot en kots in het wasbakje. Grote brokken beschuit blijven drijven. De broek die op mijn enkels hangt zit onder de zure spetters. Wat een ellende. Ik vind mezelf extreem zielig.
De lucht op het toilet is niet te harden. Toch blijf ik zo een tijdje zitten. Ondertussen vraag ik me af hoe het kan dat je gelijk met overgeven op de gekste plekken spierpijn krijgt.
Dan krabbel ik overeind, trek weer iets schoons aan, poets mijn tanden opnieuw en probeer een slokje water. Het licht gaat definitief uit. Morgen is alles beter.