Zaandam. De NCRV produceert op dit moment een nieuw programma met als (werk)titel ‘Achter de voordeur’ Gluren bij de buren, zou ook een goede titel zijn geweest. Het concept is simpel, maar doeltreffend. Ze bieden mensen de kans om eens ongestoord rond te neuzen in het huis van iemand uit hun eigen straat. Het achterliggende doel is misschien iets meer begrip creëren voor de cultuur en leefstijl van een ander.
Vijf jaar geleden heeft iemand mij in vertrouwen verteld dat hij het idee had om een programma te maken met de naam: ‘Ben jij wel eens bij een Marokkaan thuis geweest?’ Dat vond ik toen al sterk. Hij heeft er nooit iets mee gedaan en ik wilde wel, maar het was niet mijn idee. Nu heeft de ideeënfabriek van de NCRV ongeveer hetzelfde bedacht en wordt het -in een iets andere vorm- gemaakt. Het past volgens mij goed in deze tijd. Toevallig sluit dit format ook aan bij het verhaaltje over Ali dat ik een paar dagen geleden schreef.
De opnamen zijn net begonnen. Voor zover ik het nu, na één draaidag, kan beoordelen wordt het een heel positief programma. Dat is het mooie van de publieke omroep. SBS6 of RTL5 zouden waarschijnlijk direct meer extremen opzoeken. Ik hou daar niet zo van en ben liefhebber van de human-interest aanpak waar de NCRV nu voor kiest.
Hoe het programma uiteindelijk wordt, kunnen we pas vanaf september zien op Nederland2. Dan worden de eerste zes afleveringen uitgezonden.
En zo komen we weer bij mijn kritiek op de publieke omroep. De angst. Het gaat alwéér om een serie van zes. Maar zes (6!). Dat zet natuurlijk geen zoden aan de dijk. Op zo’n manier is elk idee al bijna gedoemd om te mislukken. Want voor zes afleveringen kan geen omroep een groot team samenstellen. Nu wordt gewekt met een kleine redactie en die hebben het nogal druk. De gelegenheid om te schaven is er amper. Het ontwikkelen van een format kost tijd en dat is er nu eigenlijk niet. Bovendien is de serie alweer van de buis tegen de tijd dat kijkers het programma zullen vinden.
Ik ga er niet over en weet natuurlijk niet waarom er maar zes afleveringen van dit nieuwe format met potentie gemaakt mogen worden, maar wat mij betreft bestelt de zender er nu gelijk nog 25. Ik ga ze graag draaien.
Terug in Hilversum kwam ik de man tegen die me vijf jaar geleden had verteld over zijn plan. Dat is bijzonder, want zo vaak zie ik hem niet. En uitgerekend op de dag waarop ik voor ‘zijn’ programma had gedraaid, zag ik hem lopen. Toeval bestaat niet.
Vijf jaar geleden heeft iemand mij in vertrouwen verteld dat hij het idee had om een programma te maken met de naam: ‘Ben jij wel eens bij een Marokkaan thuis geweest?’ Dat vond ik toen al sterk. Hij heeft er nooit iets mee gedaan en ik wilde wel, maar het was niet mijn idee. Nu heeft de ideeënfabriek van de NCRV ongeveer hetzelfde bedacht en wordt het -in een iets andere vorm- gemaakt. Het past volgens mij goed in deze tijd. Toevallig sluit dit format ook aan bij het verhaaltje over Ali dat ik een paar dagen geleden schreef.
De opnamen zijn net begonnen. Voor zover ik het nu, na één draaidag, kan beoordelen wordt het een heel positief programma. Dat is het mooie van de publieke omroep. SBS6 of RTL5 zouden waarschijnlijk direct meer extremen opzoeken. Ik hou daar niet zo van en ben liefhebber van de human-interest aanpak waar de NCRV nu voor kiest.
Hoe het programma uiteindelijk wordt, kunnen we pas vanaf september zien op Nederland2. Dan worden de eerste zes afleveringen uitgezonden.
En zo komen we weer bij mijn kritiek op de publieke omroep. De angst. Het gaat alwéér om een serie van zes. Maar zes (6!). Dat zet natuurlijk geen zoden aan de dijk. Op zo’n manier is elk idee al bijna gedoemd om te mislukken. Want voor zes afleveringen kan geen omroep een groot team samenstellen. Nu wordt gewekt met een kleine redactie en die hebben het nogal druk. De gelegenheid om te schaven is er amper. Het ontwikkelen van een format kost tijd en dat is er nu eigenlijk niet. Bovendien is de serie alweer van de buis tegen de tijd dat kijkers het programma zullen vinden.
Ik ga er niet over en weet natuurlijk niet waarom er maar zes afleveringen van dit nieuwe format met potentie gemaakt mogen worden, maar wat mij betreft bestelt de zender er nu gelijk nog 25. Ik ga ze graag draaien.
Terug in Hilversum kwam ik de man tegen die me vijf jaar geleden had verteld over zijn plan. Dat is bijzonder, want zo vaak zie ik hem niet. En uitgerekend op de dag waarop ik voor ‘zijn’ programma had gedraaid, zag ik hem lopen. Toeval bestaat niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.