Eindhoven. Ruim een jaar voor de Olympische Spelen in Sidney was ik voor Studio Sport in Parijs. Het Nederlands Elftal speelde daar een oefenwedstrijd tegen Portugal en wij deden verslag. Op de dag van de wedstrijd hadden we niet veel te doen en kwamen we uit in een koffiebar, niet ver van de Eiffeltoren. Onze geluidsman besloot in zijn eentje de toerist uit te hangen en dus hadden verslaggever Michel Anthoniesse en ik tijd om te brainstormen over mogelijk interessante televisieprojecten.
Daar ontstond het idee om een documentaire of lange reportage te maken, over de voorbereiding van Pieter van den Hoogenband op de Olympische Spelen. We wilden hem een jaar lang volgen, omdat we zo’n vermoeden hadden dat hij wel eens voor een stunt zou kunnen zorgen. Achteraf gezien een goede inschatting, hoewel ik eerlijk moet bekennen dat Pieter op dat moment al lang geen onbekende sporter meer was.
Een paar maanden later zaten we op het kantoor van toenmalig Studio Sportbaas Martijn Lindenberg. Hij hoefde niet veel te horen en gaf vrijwel direct toestemming voor dit grootse project. Er kwam een verslaggever bij (Rob Labree), een cameraman (Dennis Westenberg) en samen gingen we aan de slag.
Met Pieter ben ik dat jaar bij wedstrijden in Parijs geweest. Bij zijn verkiezing tot Sportman van het Jaar 1999. In Engeland bij het aanmeten van een nieuw zwempak, natuurlijk waren we heel vaak in de Tongelreep, bij hem thuis in Geldrop en we gingen samen naar Pinkpop, omdat Pieter een groot Pearl Jam fan is. Die laatste draaidag heeft de uitzending nooit gehaald, omdat de zwemmer op moment suprème in een hoekje op het podium mocht staan en de filmploeg die het geregeld had niet.
Tot slot zijn we in het Australische Newcastle geweest. Bij het laatste trainingskamp van de zwemploeg, twee weken voor de Olympische Spelen. Samen met Inge de Bruin en coach Jacco Verhaeren hebben we Sidney nog verkend in een halve dag.
Zoveel gezamenlijke activiteiten, dat schept een band. Alleen zou ik het niet gek hebben gevonden als Pieter, na alles wat hij daarna heeft meegemaakt, verdrongen zou hebben wie een van de twee cameramannen van zijn documentaire was. Maar zo is Pieter niet.
Een paar maanden na die bewuste Spelen ging hij voor het eerst weer naar een belangrijke wedstrijd en Studio Sport ging mee. Dat was in Glasgow, geloof ik. In dat zwemstadion werd de Olympisch kampioen streng afgeschermd voor opdringerige fans en pers. Tot het moment waarop Pieter mij zag. Hij klom uit het bad, waar hij bezig was met de warming-up, en ik kreeg een ferme hand. Of ik de nieuwste CD van Pearl Jam al had?
Jaren later zat ik op de dolly bij een Nederlands kampioenschap in Amsterdam. Pieter won de 50 meter vrij, met twee vingers in de neus, en ik had dat gefilmd vanaf een karretje naast het bad. Bij het trapje zag hij mij zitten en live in de uitzending schoot hij langs de lens om mij weer een hand te geven. “Hey joh, hoe is’t?”
Afgelopen vrijdag kwam ik hem voor de derde keer in tien jaar tegen. Nu bij de opnamen van een nieuw RTL4 programma in Eindhoven. Hij zag me zitten, gaf een vette knipoog en toen de opnamen even onderbroken werden kwam hij gelijk naar me toe. Niet dat we elkaar veel te vertellen hadden, maar het is typerend voor deze sympathieke sportheld.
Het bracht mij op het idee om eens uit te Googlen wanneer Michel en ik het idee voor een document over Pieter van den Hoogenband kregen. Dat was dus op 10 februari 1999, in Parijs. Opeens krijg ik zin om op zolder de VHS band met een kopie van die film op te zoeken.
Daar ontstond het idee om een documentaire of lange reportage te maken, over de voorbereiding van Pieter van den Hoogenband op de Olympische Spelen. We wilden hem een jaar lang volgen, omdat we zo’n vermoeden hadden dat hij wel eens voor een stunt zou kunnen zorgen. Achteraf gezien een goede inschatting, hoewel ik eerlijk moet bekennen dat Pieter op dat moment al lang geen onbekende sporter meer was.
Een paar maanden later zaten we op het kantoor van toenmalig Studio Sportbaas Martijn Lindenberg. Hij hoefde niet veel te horen en gaf vrijwel direct toestemming voor dit grootse project. Er kwam een verslaggever bij (Rob Labree), een cameraman (Dennis Westenberg) en samen gingen we aan de slag.
Met Pieter ben ik dat jaar bij wedstrijden in Parijs geweest. Bij zijn verkiezing tot Sportman van het Jaar 1999. In Engeland bij het aanmeten van een nieuw zwempak, natuurlijk waren we heel vaak in de Tongelreep, bij hem thuis in Geldrop en we gingen samen naar Pinkpop, omdat Pieter een groot Pearl Jam fan is. Die laatste draaidag heeft de uitzending nooit gehaald, omdat de zwemmer op moment suprème in een hoekje op het podium mocht staan en de filmploeg die het geregeld had niet.
Tot slot zijn we in het Australische Newcastle geweest. Bij het laatste trainingskamp van de zwemploeg, twee weken voor de Olympische Spelen. Samen met Inge de Bruin en coach Jacco Verhaeren hebben we Sidney nog verkend in een halve dag.
Zoveel gezamenlijke activiteiten, dat schept een band. Alleen zou ik het niet gek hebben gevonden als Pieter, na alles wat hij daarna heeft meegemaakt, verdrongen zou hebben wie een van de twee cameramannen van zijn documentaire was. Maar zo is Pieter niet.
Een paar maanden na die bewuste Spelen ging hij voor het eerst weer naar een belangrijke wedstrijd en Studio Sport ging mee. Dat was in Glasgow, geloof ik. In dat zwemstadion werd de Olympisch kampioen streng afgeschermd voor opdringerige fans en pers. Tot het moment waarop Pieter mij zag. Hij klom uit het bad, waar hij bezig was met de warming-up, en ik kreeg een ferme hand. Of ik de nieuwste CD van Pearl Jam al had?
Jaren later zat ik op de dolly bij een Nederlands kampioenschap in Amsterdam. Pieter won de 50 meter vrij, met twee vingers in de neus, en ik had dat gefilmd vanaf een karretje naast het bad. Bij het trapje zag hij mij zitten en live in de uitzending schoot hij langs de lens om mij weer een hand te geven. “Hey joh, hoe is’t?”
Afgelopen vrijdag kwam ik hem voor de derde keer in tien jaar tegen. Nu bij de opnamen van een nieuw RTL4 programma in Eindhoven. Hij zag me zitten, gaf een vette knipoog en toen de opnamen even onderbroken werden kwam hij gelijk naar me toe. Niet dat we elkaar veel te vertellen hadden, maar het is typerend voor deze sympathieke sportheld.
Het bracht mij op het idee om eens uit te Googlen wanneer Michel en ik het idee voor een document over Pieter van den Hoogenband kregen. Dat was dus op 10 februari 1999, in Parijs. Opeens krijg ik zin om op zolder de VHS band met een kopie van die film op te zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.