remote production

 

Het afgelopen weekend mocht ik voor DMC Zweden meewerken aan de registratie van RallyX op het Eurocircuit in Valkenswaard. Twee lange dagen stof happen. Rondscheurende auto’s en buggy’s volgen op een relatief klein circuit. Scherpte naar je toe, uitzoomen, meebewegen, inzoomen, scherpte van je af. Soms heel close, vaak net wat ruimer om de andere auto’s ook te zien. Kijken naar gevechten op de baan, naar deelnemers die harder gaan dan de ander en proberen te zien wie de bocht net even te ruim gaat nemen. Stiekem hopend op spectaculaire crashes -zonder erg- in mijn schootsveld. 

Zonnetje erbij en louter vriendelijke mensen op en rond het circuit, die het leuk vinden dat er aandacht is voor hun sport. Heerlijk!

Dit was een echte remote-productie. De regisseur, geluidsman, graphics operator en de EVS-operator (die de herhalingen in slowmotion verzorgde) zaten allemaal in Stockholm. De afdeling beeldtechniek in Oslo. Slechts een klein clubje cameramensen, een assistent, een projectmanager en een IT-technicus waren op locatie in Nederland. 

Werken op afstand is de toekomst bij internationale sportregistraties. Grote regiewagens op locatie worden steeds vaker vervangen door NASA-achtige controlrooms en het maakt eigenlijk niet zoveel meer uit waar die gesitueerd zijn. Het zou me niets verbazen als in de nabije toekomst mensen ook vanuit huis de titels toevoegen aan een programma en misschien schuift een geluidsman straks vanuit zijn zolderkamerstudio. Het is een kwestie van tijd dat zelfs een deel van de camera-operators niet meer naar locatie hoeft te komen. De benodigde technieken worden steeds beter, sneller en goedkoper. Het is, zeker in landen waar de afstanden tussen steden veel groter zijn dan in Nederland, enorm kostenbesparend om beeld, geluid en data heen en weer te pompen via razendsnelle glasvezelverbindingen. Als ze in Zweden naar een ijshockeywedstrijd in het noorden van het land moeten, dan zijn ze met grote vrachtwagens twee of drie dagen van huis. Nu sturen ze een busje met slechts een paar cameramensen. Bij de Formule1 werken ze ook al een paar jaar op deze manier en dat scheelt bijvoorbeeld heel wat tickets en peperdure hotelkamers op jaarbasis. Of we het leuk vinden of niet, deze ontwikkeling is niet te stoppen. Je kan het beter omarmen en je erin verdiepen, dan je ertegen verzetten. 

Het enige probleem dat ik met remote production heb is dat er letterlijk en figuurlijk veel afstand is tussen de mensen die nauw met elkaar moeten samenwerken. Van teamgeest en nuance is minder sprake als je elkaar niet meer in de ogen kijkt. De onderlinge communicatie wordt er niet beter op. Mensen die professioneel gezien van elkaar afhankelijk zijn kennen elkaar op den duur niet meer. Even een paar zaken bespreken tijdens een korte break of na afloop van de klus is er niet meer bij. Dat klinkt misschien onbelangrijk en ik hoor je denken dat je toch even kan bellen of appen, maar ik heb ontdekt dat dit niet of nauwelijks gebeurt. Het afgelopen weekend wist ik vooraf nieteens de naam van de regisseur. Buiten de intercom om hebben we niet met elkaar gecommuniceerd. 

Je merkt dat zo’n regisseur op afstand soms geen idee heeft waarom een camera niet iets verder naar links of rechts kan. Als hij op locatie is, ziet hij wat er gebeurt en kan hij daarop anticiperen. Ook kan hij dan makkelijker een ploeg motiveren om net even een stapje harder te lopen. 

Als we willen dat de kwaliteit van producties op een hoog niveau blijft, dan moeten we niet alleen techneuten en boekhouders laten vernieuwen, maar ook aan de creatieve kant onze werkwijzen aanpassen. We zullen er moeite voor moeten doen om te voorkomen dat ons vak onpersoonlijk en lopendebandwerk wordt. Ik denk aan regiebesprekingen en vaste evaluatiemomenten via Teams. Je zou de rol van een eerste cameraman groter kunnen maken, maar dit zijn slechts eerste gedachtenkronkels. Wellicht zijn er slimmere oplossingen om te voorkomen dat we straks slechts vervangbare nummertjes zijn. Ik sta open voor alle ideeën en suggesties.