de kabelsleper

Utrecht. Je zal maar Wortel heten. Voornaam Willy, denk ik dan. Of zou het een nickname zijn? En hoe kom je er op? Anyway. Wortel stelde deze week een vraag waar ik graag antwoord op geef, want soms is het best prettig als jullie me aan onderwerpen helpen.
“Wat ik over kabelslepers denk?”, vroeg Wortel zich af.

Goede kabelassistenten zijn helden. Onmisbaar! Geen enkele grote televisieproductie slaagt zonder bedreven kabelaars. Op de aftiteling heten ze ‘algemeen assistent’. Het zijn jongens of meisjes die achter of naast een cameraman lopen en er voor waken dat hij niet over zijn kabel valt. Ze begeleiden die kabel, zodat deze nergens blijft haken, laten extra meters vieren als het nodig is en bossen de kabel weer op als het moet. Dat klinkt eenvoudiger dan het is.
Camera’s zijn verbonden met de regiewagen (OBV= Outside Broadcast Van) doormiddel van een rode kabel. ‘Triax’ heet dat in onze kringen. Die kabel kan behoorlijk stug zijn en heeft de eigenschap om in de knoop te raken. Met name omdat een cameraman niet stil blijft staan en vaak de neiging heeft om rondjes om zijn eigen as te draaien. Dan gaat zo’n kabel krullen en zit de assistent met de gebakken peren.
Bovendien waakt zo’n kabelsleper vaak over een flink stuk. De bos in zijn handen kan al gauw een behoorlijke lengte hebben. 
Veel toppers zijn begonnen als assistent. Het is een geijkte weg in Omroepland. Talent komt op deze manier vanzelf boven drijven. Je ziet al snel of iemand de wil heeft om verder te komen, bereid is om te investeren in zijn of haar eigen carrière. En jonge mensen kunnen zo ontdekken welke discipline ze het meest aanspreekt. Een ambitieuze assistent leert veel.
Zelf ben ik niet begonnen als algemeen assistent. Toen ik de kans kreeg om bij Cinevideo als assistent te beginnen had ik ook een aanbieding van het NOB op zak en daar kon ik als ENG cameraman aan de slag. Die keuze was snel gemaakt. Temeer, omdat ik te onhandig voor het assistentschap ben. Geef mij een stuk triax en het zit binnen twee minuten in de knoop. Om maar te zwijgen over een lang eind. Meerdere malen heb ik bewezen dat ik daar in recordtempo spaghetti van maak. 
Het is een vak apart, waar je talent voor moet hebben.
De betere assistenten zie je later terug op prachtige posities in Hilversum. Het zijn namelijk de types die tien stappen vooruit denken; handig en sociaal zijn. Figuren die bereid zijn om hard te werken en die hun kwaliteiten hebben getoond terwijl ze hun plek kenden. Het ego van een kabelassistent kan natuurlijk niet groter zijn dan dat van de cameraman. Zoals het ego van de cameraman in principe weer niet groter mag zijn dan dat van de regisseur of de presentator.
Helaas wordt er ook wel eens voor gekozen om de zoon of dochter van de omroepbaas wat bij te laten verdienen als kabelsleper. Zo heb ik het meegemaakt dat een verveeld puistenkoppie naar de kabel stond te kijken alsof het poep was. Hij had er duidelijk geen zin in, maar mij werd van alle kanten geadviseerd om de knakker een kans te geven. Uit commercieel en diplomatiek oogpunt wilde ik dat proberen, alleen was de verwende etter op moment suprème naar het toilet. Moest volgens hem ook gebeuren en daar ben ik het mee eens, maar niet op het moment dat een live uitzending begint.
Het ging natuurlijk niet goed. Volgens het chefje omdat ik de tijd niet had genomen om zijn gnoompje rustig uit te leggen wat de bedoeling was. Alsof Mr. Manager zelf al eens tijd had vrijgemaakt voor het fenomeen opvoeding. Het eerste wat hij met zijn ontspoorde kind deed was hem meenemen naar de meest prestigieuze klus van de omroep en die mocht het snotjong hoogst persoonlijk om zeep helpen. In ieder geval een paar belangrijke shots. Het werd pas leuk toen het ongemotiveerde ‘kind-van’ zichzelf bijna verwurgde in de kabelbos en ik vijf minuten rust kreeg, omdat echte assistenten van de ingewikkelde knoop weer een bos moesten maken.