lucky luuk

Zevenaar. Luuk is vijftien, lijkt op het eerste gezicht te twijfelen over alles, maar weet een ding zeker: hij wordt later cameraman! Thuis filmt Luuk alles wat los en vast zit. Hij kan al een beetje monteren ook. En als hij tv kijkt let hij meer op het camerawerk of cameramensen die toevallig in beeld staan dan op de inhoud van programma’s. Op internet heeft hij zich uitgebreid georiënteerd en zo kwam hij uit bij de grote baas van Viditech. Die is de afgelopen weken door Luuk gestalkt. Net zo lang tot hij de ambitieuze jongen een dag wilde meenemen op een klus.
Luuk regelde vrij van school en kwam op de fiets naar Zevenaar. Daar werd hij aan mij gekoppeld. Of ik hem een dag op sleeptouw kon nemen?
Nou ben ik zelf ook ooit vijftien geweest en ik ken die droom van Luuk heel goed. Ook ik wist wat ik wilde, alleen niet hoe ik dat doel kon bereiken. Uiteindelijk bood de lokale omroep uitkomst. Met die bagage ging ik een paar jaar later naar een opleiding waarvoor ik stage mocht lopen bij AT5 in Amsterdam. Ik had mazzel dat in die tijd steeds meer vraag kwam naar cameramensen en dus had ik al vrij snel werk in Hilversum.
Maar tegenwoordig zijn veel van die lokale omroepen alweer verdwenen, de regionale zenders voorzien en in Hilversum ligt het werk ook niet meer voor het oprapen. Luuk zal nog harder zijn best moeten doen om het hoogst haalbare te bereiken, maar met zijn eerste daadkrachtige optreden heeft de knul al pluspunten gescoord.
Het was aandoenlijk om te zien hoe hij onwennig achter de groot opgebouwde camera ging staan toen ik hem aanbood om even te spelen. Vervolgens was hij er bijna niet meer achter vandaan te slaan. Geconcentreerd bleef hij pielen en proberen. Met zijn neus tegen de rand van de zonnekap. 
Prachtig.
Ik was in gedachten direct terug in de jaren ’80. Toen ik zelf nog zo’n smurf was, plakboeken maakte en de suikerzakjes van het NOB bewaarde.
Luuk is nog ietwat verlegen. Mag een steviger hand geven en mensen aankijken als hij zich voorstelt, maar dat hoort ook een beetje bij de pubertijd. Liever stil en op de achtergrond dan nu al een te grote bek. Het zou mij dus niks verbazen als we deze aardige gast over een paar jaar ergens op locatie tegen komen. Zo’n jonge hond die mij t.z.t. keihard voorbij holt; de cameraman die sneller schiet dan zijn schaduw.