juffrouw ooievaar

De Meern. Misschien was ze ooit mooi en onschuldig. Tegenwoordig is ze meer macho dan de Nederlandse militairen in Uruzgan en hebben haar heupen de omtrek van een skippybal. Ze heeft haren tussen haar borsten, op haar bovenlip en vooral op haar tanden.
Ze is ergens tussen de 30 en de 40, werkt in Omroepland, heeft een te belangrijke positie én -veel erger nog- een vast dienstverband. Deze dame moet beschikken over sociale kwaliteiten, anders was ze nooit zo ver gekomen, maar aan de mensen die ik spreek heeft ze nog nooit enig gevoel voor gevoel getoond. Managers en baasjes lopen met haar weg, dus in de ivoren toren zal ze iets goed doen. Ik wil niet weten wat.
Kennis van zaken heeft ze niet, dus daar kan het niet aan liggen. De houding van zelfverzekerd ijskonijn is camouflage. Iedereen die zich langer dan twee minuten verbaasd over het bitchy gedrag van deze pittige productietante kan bedenken dat ze uiterst onzeker is.
Op zichzelf is een portie onzekerheid gezond, maar geef het toe. Vraag om hulp en stel je af en toe kwetsbaar op! Daar is deze dame mee gestopt na de eerste hardnekkige roddels. De leuke lieve kantjes waren er snel vanaf en opeens schoot ze als een komeet omhoog in de organisatie. 'The Hilversum dream' gaat verder waar de Amerikaanse variant haar grenzen kent.
Het is de onvoorstelbare dommigheid waar ik jeuk van krijg. Juffrouw Ooievaar roept iedere keer weer dat háár portofoon stuk is, waarna iemand honderden meters moet hollen om te constateren dat het ding uit stond. Je kan hem aanzetten, uitleggen hoe het werkt (net als de vorige week) en toch is er binnen drie minuten een nieuw probleem. Uitgezet. Waarom; weet niemand. Vragen heeft geen enkele zin. Toegeven? Ho-maar.
Op de set is er niemand die een goed woord voor de productiekenau over heeft. Ze is eenzamer dan Wilhelmina, minder geliefd dan Osama Bin Laden in New York en seksueel net zo aantrekkelijk als ET.
Op creativiteit heeft nog nooit iemand haar kunnen betrappen, maar vooral het ontbreken van enig gevoel voor humor of zelfspot maakt samenwerken met deze helleveeg onmogelijk. De woorden 'tactisch' en 'timing' ontbreken in haar vocabulaire.
Kwaliteiten heeft ze natuurlijk wel, maar die had Adolf Hitler ook.
De trut kan produceren. Ze regelt alles en iedereen springt in de houding als zij het wil. Ondertussen bewaakt ze de budgetten met de zuinigheid van Zeeuws Meisje en daarmee laat ze ieder sprankje enthousiasme sneller verdwijnen dan David Copperfield zijn tweelingbroer.
Het is een kunst om zo veel mensen tegen elkaar uit te spelen en het is knap dat die boemerang niet recht in haar gezicht terug komt. Ze lijkt onschendbaar. Niemand kan of durft aan haar stoelpoten te zagen.

Ik vind mezelf een redelijk sociaal type en kan over het algemeen met iedereen goed werken, maar voor een bepaald slag dames in het wereldje ben ik allergisch. Dat probeer ik over het algemeen zo goed mogelijk te verbergen en de bultjes zitten altijd onder de kleding.

Meisjes die aan zichzelf gaan twijfelen na het lezen van dit stukje kan ik melden dat er een grappige overeenkomst is bij de meeste omroepeucalipta's. Als je voornaam niet op een A eindigt, dan is de kans klein dat je tot de groep feeksen gerekend wordt. Mocht jouw naam nou toevallig wél op een A eindigen, dan kan ik je adviseren om iets aardiger te doen tegen de mensen waarmee je werkt. Ben lief, stel je af en toe kwetsbaar op en lees het Basisboek Televisiemaken. Niets aan de hand.
Voor de dames die dat allemaal niet meer kunnen opbrengen heb ik een schrale troost: Je bent niet de enige. Omroepbitch is géén uitstervend ras.