appeltje

De Meern. Mijn oma schilde na het ontbijt altijd een appeltje. Rood met geel. Nooit zuur, maar zoet. Eerst deelde ze de vrucht in vier partjes, dan sneed ze het klokhuis er uit en tot slot schilde ze de delen. Alleen in december had ze mandarijntjes.
Op het dikke handgeknoopte kleed lag dan een wit tafelkleedje en de krant. De Limburger natuurlijk. Die werd eerst opengeslagen bij de familieberichten, om te kijken of er nog bekenden waren overleden. "Ach, is dae doad?" zei oma dan. Voor mijn gevoel kende ze er iedere dag wel eentje.
Na een nachtje logeren kreeg ik 's ochtends een boterham met appelstroop, kaas en daarop roggebrood. Gesneden in kleine stukjes. Thee met melk en een grote schep suiker. En een van de vier appelpartjes. Dat ze handig met haar schilmesje in twee stukjes hakte, zodat ik het gemakkelijk kon eten.
Mijn oma was de liefste. Haar motto was 'krieg dich nog get!' wat vrij vertaald betekende dat je mocht pakken waar je zin in had. Snoep, chocolade of gebak. Er was altijd wel wat lekkers in huis. Niemand mocht iets te kort komen. Als het aan haar lag gaf ze alles wat ze had om anderen gelukkig te maken.
Het was dus niet gek dat wij graag bij oma kwamen.
Een paar jaar geleden is ze overleden. Het laatste wat ze tegen me zei was dat ik goed uit moest kijken. 'Kiek good oet!' Op z'n Limburgs, want oma sprak altijd in dialect tegen me. Ook al heb ik heel mijn leven stug in het Nederlands teruggesproken.
Vanmorgen moest ik aan haar denken tijdens het schillen van een appeltje voor het fruithapje van mijn zoon. Opeens realiseerde ik me dat ik dit geheel volgens oma's methode doe. Eerst doorsnijden, in vieren delen, klokhuis er uit en dan de buitenkantjes schillen.