jencikova

Amsterdam. Het is een zomerse dag. Woonmall Villa Arena lijkt uitgestorven. Achter de kassa van Jencikova zit een man verveeld voor zich uit te staren. Als er eindelijk klanten binnen lopen, vraagt meneer gelijk, op uiterst vriendelijke toon, waarmee hij van dienst kan zijn. Dat deze mensen met een klacht komen valt een beetje tegen. De toon verandert direct. Nu is hij zakelijk en terughoudend.
Een man en vrouw hebben twee stoelen gekocht. Om precies te zijn, van het type Gliss Chair. Rood transparant, voor in de keuken. Zeventig euro per stuk. Een van deze kuipstoeltjes brak al binnen een jaar in twee stukken. De man was alleen maar met zijn kindje op de arm gaan zitten. 
Het stel vindt dit een beetje snel en buitengewoon vervelend. Zonde geld bovendien. De verkoper luistert, bestudeerd de kassabon en een brief die de klant een half jaar geleden heeft geschreven aan de afdeling klantenservice van Jencikova.
Ze zijn eerder in de winkel geweest. In oktober. Toen hebben ze de stoel achter gelaten en een rapport ingevuld. Het winkelpersoneel mocht niet reageren. Dat zou de klantenservice doen, maar die liet niets van zich horen. Het was aanleiding om verschillende keren te bellen en uiteindelijk die brief te schrijven. Er kwam geen enkele reactie. 
Nu zijn de man, zijn vrouw en hun kindje terug om verhaal te halen. 
‘We kunnen twee dingen doen...’, zegt de verkoper, maar precies op dat moment komt er een dame bij. Zij was er de vorige keer ook en toen al was ze niet bepaald innemend. Nu wil ze precies weten wat er aan de hand is. Ze neemt het gesprek over, zonder enig overleg met haar collega of de klanten.
‘Vul nog maar eens een rapport in en dan sturen wij het door naar de afdeling service. Meer kunnen we niet doen.’ 
De ontevreden klanten hebben zich voorgenomen om niet weer met een kluitje in het riet gestuurd te worden. De firma Jencikova laat al zeven maanden op zich wachten. Dat vinden ze niet netjes. Ze hebben er weinig vertrouwen in dat het op deze manier nog goed komt. In hun keuken staat nu -heel zielig- nog één overgebleven rode stoel.
De verkoopster reageert koeltjes. ‘We mogen aannemen dat de claim is afgewezen, dus...’
Dus waar maak je je druk over. 
De man en vrouw staan met de rug tegen de muur. Of zijn ze nu bij het kastje? Heel boos verlaten ze onverrichter zake de winkel. Ze zijn echter te keurig om die mevrouw eens flink de waarheid te zeggen. 
Als ik ze op de gang hoor mopperen weet ik zeker dat ze daar spijt van hebben.

Jencikova, A Way Of Life...