nep

De Meern. Met verbazing lees ik op internet berichten van personen die nog geschokt zijn als blijkt dat op televisie niet alles echt is. Zelfs fervente mediabloggers, types die pretenderen verstand van zaken te hebben, reageren verrast als ze horen dat bijvoorbeeld een huizenjacht van de TV Makelaar deels in scène is gezet.
Wat denk je dan? Dat het elke week prijs is en altijd lukt?
Ook bij een programma als The Phone zijn wannabee deskundigen vooral op zoek naar de momenten waarop ze de makers kunnen betrappen op continuïteitsfoutjes of gesjoemel met de waarheid. Ik moet lachen als ik zie waar kritische columnisten, recensenten, webloggers en cynische kijkers uiteindelijk mee komen. Ze vallen vaak over waargebeurde verhalen en hebben niets in de gaten als de makers een keer een noodgreep moeten uithalen om een verhaal kloppend of spannender te maken.
The Phone is een reality programma. De kandidaten zijn hartstikke echt en absoluut geen acteurs, zoals sommigen denken. Eén keer heeft een actrice de telefoon opgepikt, maar dat was 100% stom toeval. Wel bepalen de makers waar ze een telefoon plaatsen en bij wanneer ze hem laten rinkelen. Zo kunnen ze misschien een heel klein beetje sturen, maar wat is daar mis mee?
Ook struikelen de critici over het feit dat Beau van Erven Dorens heeft toegegeven dat de pick-up van kandidaten op een andere dag plaats vindt dan op de draaidag waarop ze het spel gaan spelen. So what? Het is een logistiek probleem, want je kan zo’n groot productieteam en een helikopter niet laten wachten tot er uiteindelijk iemand is die de telefoon opneemt. Voor de kandidaten is er nauwelijks verschil, behalve dat de spanning alleen maar zal oplopen.
Genoeg over The Phone.
Ik verbaas me over de verbazing. Strikt genomen belazert zelfs Het Journaal de boel. Hoe vaak zitten we niet te kijken naar archiefopnamen? Dan gaat het weer eens over Schiphol en kijken we naar een compilatie van beelden die in een heel ander seizoen zijn opgenomen. Maar maakt het iets uit?
Ik zag opnamen van de finale van Wie is de Mol. Het ene shot in stralend weer en het volgende met een bewolkte lucht. Als je goed kijkt zie je dat de totalen en beautyshots op verschillende momenten zijn gedraaid. Waarschijnlijk waren er niet genoeg camera’s om het in één keer te doen. Het maakt mij niet zo veel uit, zolang het maar spannende en mooi gemaakte televisie is.
Het zal me worst wezen of de heren van klusprogramma’s alles zelf in elkaar knutselen en of de TV Makelaar echt huizen verkoopt of niet.
Neem van mij aan dat bij programma’s als All You Need of Memories wel eens wordt gefoezeld met de waarheid. Liever een beetje draaien en keren in de montage, dan een duur item wegkieperen. En dacht je echt dat ze bij Vermist en Spoorloos gaan zoeken naar iemand in een ver buitenland, als ze niet zeker weten dat ze de persoon in kwestie zullen vinden?
Het doet me niks. Als ik al naar deze programma’s kijk, dan wil ik gluren en ontspannen. Maar natuurlijk zijn er ook grenzen. Die verschillen wat mij betreft per programma.
Wat mij betreft is rotzooien met de waarheid voor actualiteitenprogramma’s uit den boze. Bij programma’s als De Mol, Peking Express, Robinson, Boer zoekt Vrouw of The Phone heb ik liever niet dat de makers manipuleren. Ik denk ook niet dat het vaak gebeurt, maar het komt zeker voor. In de meeste gevallen is het niet te controleren. Zeker niet door de kijker, niet door deelnemers en vaak zelfs niet door cameraploegen.
Verwen me dan maar met een spannende montage en laat me geloven dat het klopt. Ook al weet ik dat er altijd wel iets in scène is gezet. Daarover verbaas ik me al lang niet meer. En zo maak ik me ook totaal niet druk over de uitslagen bij Idols, het Songfestival of Mijn tent is top. Bij die programma’s moet je alleen niet te enthousiast gaan zitten smsen.