pinkpop II

Landgraaf. Pinkpop 2008 begint goed. We draaien het interview van Eric Corton met James Hetfield, de zanger van Metallica. Het is vrijdagmiddag, 17.00 uur. De locatie is een van de vele Portacabins backstage. Deze is ingericht als oefenruimte voor de band. 
Voor het gesprek staat twintig minuten, wat best lang is voor zo’n grote artiest. Maar Hetfield vindt alles prima. Of hij doet op professionele wijze alsof. De interviewer is zichtbaar gespannen. Tegenover hem zit een van zijn helden. Bovendien mag James Hetfield gerekend worden tot de grote der aarde. 
Vanaf het moment waarop beide heren op klapstoeltjes zitten hangt er een gemoedelijke sfeer in het muffe hok. Er ontstaat een prettig gesprek dat volgens mij in zijn geheel uitgezonden kan worden. Hetfield is open en eerlijk. Relaxed, vriendelijk en vrolijk. Dat mag ook wel als je weet welk bedrag Metallica deze avond op hun rekening bijgeschreven krijgt.
In de backstage wandelgangen heb ik horen zeggen dat dit de duurste act ooit is, in de geschiedenis van Pinkpop. Een redelijk goed geïnformeerde bron had het over 1,2 miljoen. Of het over dollars of euro’s gaat, dat weet ik niet.
Interessanter is nog de side-letter van het contract. Hierin staan alle eisen die Metallica stelt voor een optreden. Ik heb me laten vertellen dat het een dertig pagina’s tellend boekwerkje is met afspraken over de afmetingen van het podium, het vuurwerk, de installatie, kleedkamers, wasmachines en koelkasten. Interessant is bijvoorbeeld het verhaal dat precies beschreven is welk mixdrankje de heren willen drinken tijdens het eerste nummer, tijdens het tweede nummer, enzovoort. De inhoud van elke koelkast (ook die op het podium) staat tot in detail vast. Het gaat nog veel verder met de wensen en eisen van de band. Na afloop staan er vier limousines klaar, want de heren reizen al lang niet meer samen in een gezellig tourbusje. Voor iedereen is er apart vervoer.
Over de televisieregistratie zijn ook stikte afspraken gemaakt. Zo mogen er alleen handheld camera’s van de band zelf op het podium. De Nederlandse ploeg moet op grote afstand in de coulissen blijven. Achter de drums is geen plek voor een extra camera. Eduard Huis in ’t Veld, de Nederlandse regisseur, moet het doen met een lijntje van de Amerikaanse cameraman die er staat voor de schermen. 
Het zijn natuurlijk vooral de mensen rond de band die het voor de organisatie van Pinkpop spannend maken. De bandleden zelf hoeven zich nergens druk om te maken en doen dat dan ook niet. Zo blijkt tijdens het interview met Hetfield dat rustig een paar minuten kan uitlopen en dan heeft de zanger ook nog alle tijd om te laten zien dat hij een lekker stukje kan drummen.
We tonen met presentator Giel Beelen aan hoe paniekerig de begeleiders van de band kunnen reageren. Giel loopt zonder vragen, met een draaiende camera achter zich, het extra beveiligde stukje backstage binnen. Binnen een paar tellen staat de tourmanager voor zijn neus en die man kan er de humor totaal niet van inzien.
De eerste nummers van het concert kan ik rustig bekijken. We staan vlak voor het podium en dat is een prima positie. Zodra het donker wordt moeten we een paar presentatieteksten opnemen met Giel en daarna concentreer ik me op de installaties van het vuurwerk. Die zien er niet bepaald solide uit. Eentje hangt aan een hoogwerkertje boven de portacabin van de NPS. Het lijkt alsof de zware explosieven zijn vastgeknoopt aan twee stukken gordijnrails. Na de eerste klappen hangt het hele knutselwerk scheef en rennen de vuurwerkspecialisten van Metallica redelijk gestresst in het rond. 
Als de heren van het podium af komen sta ik klaar om ze op te vangen. Met mijn nieuwe vriend Hetfield loop ik een stukje mee. Dan sluit de presentator de uitzending af en maak ik nog shots van het wegrijdende konvooi. De politie voorop. Ze hebben een klein half uur de tijd om op het vliegveld te komen. Na elf uur mogen ze niet meer opstijgen.