Anton en de Griek

Valencia. Wie hoort niet in het volgende rijtje thuis: Anton, Jack, Frans of Zorba? De laatste natuurlijk. Alle anderen heten namelijk Bauer. Anton Bauer is de firma die onze camera-accu’s maakt, Jack Bauer kennen we uit de tv-serie 24 en over Frans Bauer hoef ik niemand iets te vertellen. Zorba daarentegen heeft niets met Bauer. Het is een klein Grieks cameramannetje, hier in het Formule 1 paddock, en hij moet dit weekend voor het eerst met de eerder genoemde Anton Bauer batterijen werken. Dat is vooralsnog geen succes.
Niet zo gek, want twee van zijn vier accu’s doen niets meer. Hoe Zorba het voor elkaar heeft gekregen is mij een raadsel, maar bij beide batterijen is een bevestigingsnokje afgebroken. Ze blijven daardoor niet meer achter op de camera hangen. De twee overgebleven batterijen zijn van zo’n inferieure kwaliteit dat hij er naar eigen zeggen tien minuten mee kan filmen. Vijf met de ene en vijf met de andere.
Veel plezier Zorba!
Ik heb de ‘nieuwe’ accu’s van Zorba bekeken en ben niet verbaasd. Dit typenummer gebruikten wij in 1994. Toen was de Bauer 14 een vooruitstrevend modelletje, maar Anton heeft niet stil gezeten en is inmiddels uitgekomen bij de 140. Kan je nagaan. De stroomvoorziening van Zorba komt, naar onze maatstaven, nog uit het zwart-wit tijdperk. Ooit kon je er ruim een half uur op draaien, maar de cellen zijn nu oud en laden niet goed meer op. Ter vergelijking: Ik film met één accu bijna de hele dag.
Arme Zorba. De Griek in paniek. 
En of ik even kon helpen. Eerst vroeg hij of ik een schroevendraaier had, want hij wilde het nokje van een van de gesloopte batterijen repareren. Dat mislukte jammerlijk, ondanks mijn supersonisch zakmes. 
Zijn opdrachtgever Nikos, een meneer die meer leek op een piraat dan op een verslaggever, werd ongeduldig. Wat ze in het Grieks tegen elkaar zeiden was voor mij volkomen abracadabra, maar het leek er op dat ze het over verzekeringen hadden. Elke zin eindigde op het woordje polis. 
Er kwam nog een man bij. De producer ofzo. Die ging ook los tegen Zorba de camera collega. Het was hun intonatie die mij een beetje bang maakte. De heren spraken namelijk nogal luid, temperamentvol, met stemverheffingen en in hoog tempo. Zorba keek hulpeloos naar de kaduke Anton Bauers die hij had meegekregen. 
Ik kreeg medelijden en wilde graag helpen. Officieel mag dat in de Formule1 wereld niet, maar wat Bernie niet weet, dat niet deert. Alleen had ik voor vertrek naar Spanje in al mijn wijsheid besloten om zelf maar twee accu’s mee te nemen. De onze zijn -zoals gezegd- hartstikke goed. Ondanks die zekerheid durfde ik mijn spare stroom niet weg te geven. Je weet immers nooit...
Om aardiger over te komen dan ik feitelijk ben, beloofde ik Zorba dat hij in geval van nood aan mijn shirt moest trekken. Dan zou hij mijn accu kunnen gebruiken op momenten waarop ik even niets te doen had. Een nagenoeg onmogelijke toezegging, maar het maakte hem zo uitzinnig blij dat ik waarschijnlijk voor het leven een adresje heb in Griekenland. Als ik ooit de Akropolis wil bezoeken, kan ik bij Zorba logeren. Ook de piraat en producer werden er stil van.
Dat is nu twee dagen geleden. Zeker 48 uur. Telkens als ik de mannen tegen kom reageren ze buitengewoon enthousiast. Ik ben al achtentwintig keer bedankt. Ze hebben mijn stroom nog niet nodig gehad, want inmiddels heeft Zorba ergens in het paddock een lader neergezet en redt hij het iedere keer net. Maar ik heb drie Griekse vrienden voor het leven. Ze rieken alleen een beetje naar souvlaki.