Hilversum. Toen ik begon als cameraman, ontdekte ik al vrij snel dat niet het cameralampje, een statief of de geluidsman, maar een 100.000 Stratenboek van Shell het belangrijkste hulpmiddel was. Heel wat uurtjes heb ik met deze pil op schoot door ons land gereden. Verplichte kost als je naar Sneek of Heerlen moest.
In die dagen was al één auto van het NOB uitgerust met een systeem dat leek op navigatie. De ENG8. Later kwam de Carin, die wij Karin noemden. Vooral het zwoel uitgesproken ‘harder, harder, harder’ als je met de volumeknop speelde vonden wij extreem grappig. Qua route had je niet veel aan haar, want ze was permanent de weg kwijt.
‘Indien mogelijk omkeren!’
Toch gaven we ons al snel over aan deze innovatie in camerawagens. Nu, tien jaar later, kunnen we niet meer zonder. Topografisch weten we niets meer. Zelfs de Afsluitdijk voeren we tegenwoordig in. De laatste back-ups (kaarten en stratenboeken) zijn oud, versleten en totaal niet up to date of definitief verdwenen uit de dashboardkastjes. Zonder GPS zijn we helemaal nergens.
Gemak dient de mens. De cameraman, geluidsman en verslaggever van 2009 is te lui om nog te bedenken waar hij is, wat de bestemming is en hoe hij daar zo efficiënt mogelijk kan komen. Alleen de dino’s uit Hilversum zijn nog van het ouderwetse handwerk. De Mart Smeetsen van deze wereld kijken liefst op kaart en kompas.
In vaste dienst bij DutchView heb ik me regelmatig heel druk gemaakt over accurate navigatiesystemen. Zo ben ik ooit naar de Tour de France gestuurd met een apparaat waar Parijs wel op stond, maar de Champs Elysees nog niet. Ik deed langer over een etappe met de auto dan het peloton op de fiets. Tot bleek dat ik een update uit de steentijd had.
In pittige discussies gebruikte ik de klant en de concurrentie als argument om de beslissers er van te overtuigen dat we deugdelijke TomTommen nodig hadden.
‘Die andere bedrijven hebben het wel voor elkaar!’ Brulde ik boos, in de veronderstelling dat wij hopeloos achter liepen. ‘Klanten die bij de concurrent instappen hebben nooit gezeur over de route.’
Een totaal verkeerde aanname, blijkt nu. Het gras is echt niet groener aan de overkant. Navigatieverkopers kunnen nog heel wat bereiken in Omroepland. Als freelancer ontdek ik dat het overal behelpen is. Radio’s die de weg moeten wijzen haken af of vragen om een CD met software die niet te vinden is. Zuignappen zijn lam, batterijen leeg, plugjes afgebroken en updates nooit geïnstalleerd. Het is alsof een blinde een blinde blindengeleidehond krijgt.
Zo zijn er wel meer punten, waarvan ik een paar maanden geleden nog dacht dat het overal op orde was behalve bij het bedrijf waar ik in dienst was. Nu ontdek ik dat het reuze mee valt. Of tegen. Wat dat betreft werkt het freelancen verhelderend. Als je overal in de keuken mag kijken zie je dat de verschillen helemaal niet zo groot zijn. Integendeel. Elk facilitair bedrijf heeft misschien zijn specifieke kwaliteiten, maar ze zijn ook allemaal, zo nu en dan, een klein beetje de weg kwijt.
In die dagen was al één auto van het NOB uitgerust met een systeem dat leek op navigatie. De ENG8. Later kwam de Carin, die wij Karin noemden. Vooral het zwoel uitgesproken ‘harder, harder, harder’ als je met de volumeknop speelde vonden wij extreem grappig. Qua route had je niet veel aan haar, want ze was permanent de weg kwijt.
‘Indien mogelijk omkeren!’
Toch gaven we ons al snel over aan deze innovatie in camerawagens. Nu, tien jaar later, kunnen we niet meer zonder. Topografisch weten we niets meer. Zelfs de Afsluitdijk voeren we tegenwoordig in. De laatste back-ups (kaarten en stratenboeken) zijn oud, versleten en totaal niet up to date of definitief verdwenen uit de dashboardkastjes. Zonder GPS zijn we helemaal nergens.
Gemak dient de mens. De cameraman, geluidsman en verslaggever van 2009 is te lui om nog te bedenken waar hij is, wat de bestemming is en hoe hij daar zo efficiënt mogelijk kan komen. Alleen de dino’s uit Hilversum zijn nog van het ouderwetse handwerk. De Mart Smeetsen van deze wereld kijken liefst op kaart en kompas.
In vaste dienst bij DutchView heb ik me regelmatig heel druk gemaakt over accurate navigatiesystemen. Zo ben ik ooit naar de Tour de France gestuurd met een apparaat waar Parijs wel op stond, maar de Champs Elysees nog niet. Ik deed langer over een etappe met de auto dan het peloton op de fiets. Tot bleek dat ik een update uit de steentijd had.
In pittige discussies gebruikte ik de klant en de concurrentie als argument om de beslissers er van te overtuigen dat we deugdelijke TomTommen nodig hadden.
‘Die andere bedrijven hebben het wel voor elkaar!’ Brulde ik boos, in de veronderstelling dat wij hopeloos achter liepen. ‘Klanten die bij de concurrent instappen hebben nooit gezeur over de route.’
Een totaal verkeerde aanname, blijkt nu. Het gras is echt niet groener aan de overkant. Navigatieverkopers kunnen nog heel wat bereiken in Omroepland. Als freelancer ontdek ik dat het overal behelpen is. Radio’s die de weg moeten wijzen haken af of vragen om een CD met software die niet te vinden is. Zuignappen zijn lam, batterijen leeg, plugjes afgebroken en updates nooit geïnstalleerd. Het is alsof een blinde een blinde blindengeleidehond krijgt.
Zo zijn er wel meer punten, waarvan ik een paar maanden geleden nog dacht dat het overal op orde was behalve bij het bedrijf waar ik in dienst was. Nu ontdek ik dat het reuze mee valt. Of tegen. Wat dat betreft werkt het freelancen verhelderend. Als je overal in de keuken mag kijken zie je dat de verschillen helemaal niet zo groot zijn. Integendeel. Elk facilitair bedrijf heeft misschien zijn specifieke kwaliteiten, maar ze zijn ook allemaal, zo nu en dan, een klein beetje de weg kwijt.
"Vooral het zwoel uitgesproken ‘harder, harder, harder’ als je met de volumeknop speelde vonden wij extreem grappig."
BeantwoordenVerwijderenHaha, herkenbaar!
was het wel de volumeknop?????
BeantwoordenVerwijderen