credits

De Meern. Hij had de gezellige avond met vrienden en familie onderbroken om samen te kijken naar de film waar hij de afgelopen maanden met ziel en zaligheid aan had gewerkt. Het was hem wel opgevallen dat niemand in de kamer echt geboeid zat te kijken, want het was geen programma voor dit soort gelegenheden, maar hij was er trots op.

Het bezoek had zich er moedig doorheen geslagen. De drie kwartier waren bijna voorbij.
Direct na de schokkende eindscène greep zijn vriendin naar de afstandbediening. Het scheelde niet veel of ze had vóór de aftiteling al op de rode standbytoets gedrukt. Dat had hij net kunnen voorkomen, maar nu wist iedereen in de kamer dat ze moesten wachten op het voorbij scrollen van zijn naam in witte letters. Een beetje lullig vond hij dat wel. Als hij niet beter wist, zou hij kunnen denken dat zijn vriendin dit bewust gedaan had.
Langzaam kwamen de namen van alle mensen voorbij waarmee hij zo intensief had gewerkt. Het was toch nog een aardige club als je het zo onder elkaar zag staan. Er kwamen zelfs mensen voorbij die blijkbaar ook aan dit programma hadden gewerkt, maar waarvan hij niet wist dat ze bestonden.
Omdat hij naar zijn vriendin toe even het belang van de aftiteling had moeten onderstrepen zat nu opeens iedereen aandachtig te kijken. Het duurde even voor zijn functie aan de beurt was. Lang genoeg voor een van de gevatte vrienden om daar iets over te zeggen.
Op het moment dat de naam van zijn directe collega onder in het beeld verscheen en langzaam omhoog kroop, zag hij dat het mis was. Hij stond niet bovenaan en wilde het liefst de zapper grijpen om het toestel snel uit te schakelen, maar dat was geen optie. Hij stond onder de andere, als tweede.
Tot overmaat van ramp was zijn naam verkeerd geschreven en dat was geen typfout. Ook hierover maakte iemand in de kamer een pijnlijke opmerking. Die dreunde nog even na… 'Ze weten niet eens hoe je heet!'
Klagen over aftitelingen is niet handig. Dat wist hij ook. Kijkers zijn niet geïnteresseerd in de namen van de makers en ook in omroepland doet iedereen altijd zogenaamd luchtig over eindtitels, maar in feite is er niets belangrijker dan dat. Dit slordige knoeiwerk van de regisseur en producer betekenden dat hij over dit product nooit meer kon opscheppen.
In dit gezelschap zou zijn eerste reactie leiden tot onbegrip. Ze zouden hem zien als de ijdele zeurpiet. Waar hij had moeten vragen naar reacties op het programma en alle vriendelijke complimenten in ontvangst had kunnen nemen, bleef hij net even te lang stil.
Met de woorden 'Lekker belangrijk zo'n titeltje' probeerde zijn vriendin de avond te redden, maar ze spoorde alle anderen in de kamer aan om een stevige discussie te beginnen over het nut van de credits.
Hij stond op, liep naar het toilet en deed het stomste wat je in dit soort genante situaties kan doen. Een sms met de tekst 'ALS JE MIJ DIT NOG EEN KEER FLIKT, DAN TREK IK DE VOERING UIT JE KUT' was al verzonden toen hij op de rand van de pot ging zitten. Deze producer zou hem waarschijnlijk nooit meer inhuren, maar vanaf nu zou ze zijn naam niet meer vergeten.

Dit verhaal kwam tot stand met dank aan …