Monza. Racehistorie komt vandaag met bakken tegelijk. Het ene tijdperk wordt afgesloten en nieuwe tijdperken staan op het punt van beginnen. 10 september 2006 is een memorabele dag voor de Formule1.
Het begon vanmorgen vroeg met de Nederlandse invasie. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. Voor 106 miljoen Amerikaanse dollars koop je wereldwijde exposure, een hand vol belangrijke paddockpasjes en leuke foto's van jezelf in vooraanstaande tijdschriften en kranten. Het Formule1 team met al haar sores krijg je er bij. Nog voor het geld is overgeboekt ben je super belangrijk en heb je overal onverwachte vrienden.
Cynisch? Ik???
Een beetje. Niet dat ik Michiel Mol en de zijnen het succes niet gun. Ze hebben iets voor elkaar gekregen wat ik niet had verwacht. De eerste indruk die hij nu maakt is buitengewoon professioneel en doordacht. Spyker MF1 klinkt goed, zal zeker helpen voor de naamsbekendheid van de autofabrikant en het is leuk voor de Nederlandse raceliefhebber.
Wat me opvalt is dat er geen kritische geluiden te horen waren bij de presentatie van de nieuwe eigenaren en de nieuwe naam. Geen journalist die door vroeg over de toekomstplannen en de budgetten waar het team de komende jaren mee moet werken. Het is een forse investering, die voor zover ik het kan beoordelen niet geheel zonder risico's is.
En waarom wilde Christijan Albers niet vertellen bij welk team hij het volgend seizoen gaat rijden, als hij wel kon zeggen dat hij al drie weken geleden getekend heeft?
Het is waarschijnlijk mijn allergie voor belangrijke mensen met veel geld. Daar zal ook wel iets van jaloezie in zitten. Ik vind dit soort mensen gauw omhoog gevallen, begrijp hun humor vaak niet en krijg kippenvel van ballenpraat.
Dit is absoluut een vooroordeel, puur en alleen gebaseerd op kijken en oppervlakkig luisteren. Michiel en ik kennen elkaar (nog) niet. Die paar keren dat ik hem heb ontmoet spatte de wederzijdse klik er niet vanaf.
Ik zie in Michiel Mol iemand die niet groots en belangrijk is, maar speelt dat hij groots en belangrijk is. Een act met een hoog 'moet-je-mij-eens-zien' gehalte. Hij en de mensen om hem heen zijn niet zichzelf. Dit soort jongens denkt na over iedere stap die ze zetten, over de slangenleren schoenen die ze aantrekken en over het formaat van een Diorbril, die in ieder geval groter moet zijn dan de bril van een ander. Daar heb ik niets mee. Ik ben Nederlandser dan ik zou willen en denk 'Doe maar normaal…'.
Geen idee wat ik zelf zou doen met 100 miljoen en het is zeker weten beter als ik nooit de beschikking krijg over zo'n sloot geld. Ik zou een onmogelijk, onhandelbaar en vervelend ventje zijn/worden/blijven*.
Gelukkig is de kans klein dat ik financieel gezien ooit boven het maaiveld uit zal steken. Zakelijk gezien ben ik een angstig drama.
Michiel Mol niet. Die durft en daar moet ik respect voor hebben. Na alle skepsis is het misschien tijd voor de ommezwaaidraai en het voordeel van de twijfel. Aardig doen en afwachten. Vanmiddag was Michiel in ieder geval open, eerlijk en vriendelijk. Hij gaf op de grid toe dat hij het ook allemaal nog een beetje onwerkelijk vond en dat het besef later wel een keer zal komen.
(* streep door wat van toepassing is.)
Het begon vanmorgen vroeg met de Nederlandse invasie. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. Voor 106 miljoen Amerikaanse dollars koop je wereldwijde exposure, een hand vol belangrijke paddockpasjes en leuke foto's van jezelf in vooraanstaande tijdschriften en kranten. Het Formule1 team met al haar sores krijg je er bij. Nog voor het geld is overgeboekt ben je super belangrijk en heb je overal onverwachte vrienden.
Cynisch? Ik???
Een beetje. Niet dat ik Michiel Mol en de zijnen het succes niet gun. Ze hebben iets voor elkaar gekregen wat ik niet had verwacht. De eerste indruk die hij nu maakt is buitengewoon professioneel en doordacht. Spyker MF1 klinkt goed, zal zeker helpen voor de naamsbekendheid van de autofabrikant en het is leuk voor de Nederlandse raceliefhebber.
Wat me opvalt is dat er geen kritische geluiden te horen waren bij de presentatie van de nieuwe eigenaren en de nieuwe naam. Geen journalist die door vroeg over de toekomstplannen en de budgetten waar het team de komende jaren mee moet werken. Het is een forse investering, die voor zover ik het kan beoordelen niet geheel zonder risico's is.
En waarom wilde Christijan Albers niet vertellen bij welk team hij het volgend seizoen gaat rijden, als hij wel kon zeggen dat hij al drie weken geleden getekend heeft?
Het is waarschijnlijk mijn allergie voor belangrijke mensen met veel geld. Daar zal ook wel iets van jaloezie in zitten. Ik vind dit soort mensen gauw omhoog gevallen, begrijp hun humor vaak niet en krijg kippenvel van ballenpraat.
Dit is absoluut een vooroordeel, puur en alleen gebaseerd op kijken en oppervlakkig luisteren. Michiel en ik kennen elkaar (nog) niet. Die paar keren dat ik hem heb ontmoet spatte de wederzijdse klik er niet vanaf.
Ik zie in Michiel Mol iemand die niet groots en belangrijk is, maar speelt dat hij groots en belangrijk is. Een act met een hoog 'moet-je-mij-eens-zien' gehalte. Hij en de mensen om hem heen zijn niet zichzelf. Dit soort jongens denkt na over iedere stap die ze zetten, over de slangenleren schoenen die ze aantrekken en over het formaat van een Diorbril, die in ieder geval groter moet zijn dan de bril van een ander. Daar heb ik niets mee. Ik ben Nederlandser dan ik zou willen en denk 'Doe maar normaal…'.
Geen idee wat ik zelf zou doen met 100 miljoen en het is zeker weten beter als ik nooit de beschikking krijg over zo'n sloot geld. Ik zou een onmogelijk, onhandelbaar en vervelend ventje zijn/worden/blijven*.
Gelukkig is de kans klein dat ik financieel gezien ooit boven het maaiveld uit zal steken. Zakelijk gezien ben ik een angstig drama.
Michiel Mol niet. Die durft en daar moet ik respect voor hebben. Na alle skepsis is het misschien tijd voor de ommezwaaidraai en het voordeel van de twijfel. Aardig doen en afwachten. Vanmiddag was Michiel in ieder geval open, eerlijk en vriendelijk. Hij gaf op de grid toe dat hij het ook allemaal nog een beetje onwerkelijk vond en dat het besef later wel een keer zal komen.
(* streep door wat van toepassing is.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.