pff – pff – pff – pff – pfffffffff

De Meern. Wel of niet mee gaan naar de zwangerschapsgym is voor iedere aanstaande vader een ingewikkeld dilemma. Als je gaat vinden vrouwen je een schatje, maar vrienden en collega's noemen je een watje. Blijf je thuis of heb je werk als excuus, dan mis je straks wellicht cruciale informatie tijdens het puffen.
In een vroeg stadium van 'onze' zwangerschap heb ik besloten alle gene overboord te gooien. Als je het doet, moet je het goed doen. Ik ga all the way! En als het echt vreselijk is kan ik het altijd nog zien als inspiratiebron voor mijn weblog.
Regelmatig loop ik voor spek en bonen mee naar de verloskundige en tijdens de partneravond van de pufcursus ben ik van de partij. Zo uniek is dat ook weer niet, ontdek ik als ik het zaaltje van het consultatiebureau betreed.
In een kring zijn twintig stoelen geplaatst en naast iedere zwangere buik zit een volwassen man die onzeker om zich heen kijkt. Ze zijn er allemaal! Sommigen geven een ferme hand, anderen verschuilen zich achter hun dikke vrouw. Het is verdacht stil in de muffe ruimte. Ook de dames zijn kennelijk nerveus. Niemand weet precies wat de pufjuf op haar programma heeft.
Schuin tegenover me zit een man die er duidelijk geen zin in heeft. Iedere porie van deze nukkige kerel straalt uit dat hij dit een belachelijke bijeenkomst vindt. Misschien heeft hij zijn voetbalavondje moeten laten schieten of het wekelijkse darten met vrienden. Het kan ook zijn dat hij hard is uitgelachen door collega's in de bouw.
Deze cursus vind hij zonde van zijn tijd. Om de minuut kijkt hij op zijn horloge en anders staart hij kwaaiig naar het linoleum. Aan zijn aanwezigheid is ruzie vooraf gegaan, dat kan niet anders.
Even lijkt het er op dat Carla (de weeënakela van deze avond) het bij de theorie houdt, maar na twintig minuten moeten we toch nog opstaan.
Alle besproken tips en trucs oefenen we in de praktijk. Mocht mijn vriendin straks vroegtijdig de moed verliezen, dan moet ik de rust zelve blijven, puffen, wrijven en daar waar mogelijk ondersteunen. Meeleven to the max.
Ik weet zeker dat ik daar goed in ben, maar niet in dit gezelschap. Ik kijk om me heen en zie negen andere stellen onwennig uitademen en masseren. Baarmoeder Carla loopt rond om te controleren of we het goed doen, maar zeer gedetailleerd zijn haar aanwijzingen niet. Ik doe maar wat en ben vooral bezig met het onderdrukken van een slappe lach. De ongemotiveerde deelnemer, schuin tegenover me, zit op een stoel en doet niks. Zijn vrouw moppert zachtjes.
We krijgen koffie, maar als de vliezen net zo traag breken als het ijs in deze groep, dan wordt het nog een hele bevalling. Naast me zit een vrouw die meer moppert dan Louis van Gaal na de verloren wedstrijden van de afgelopen week. Harde buiken, bekkeninstabiliteit, schijnweeën en nare dromen. Zij heeft de roze wolk duidelijk niet gevonden of is er inmiddels hard vanaf gevallen. Haar man houdt zich wijs aan basisregel numero uno voor aanstaande vaders. Hij zwijgt.
Over de belangrijkste taken van de man tijdens en na de bevalling wordt niet gesproken. Geen woord over sluitertijden of beavershots. Ook niets over ónze rustmomenten, dat wij goed moeten eten of wanneer we dan eindelijk een biertje mogen nemen.
Het kan mij niets meer schelen. Na een kleine twee uur ben ik er klaar mee… eh, voor.
Ik weet genoeg. Denk ik. Nu eerst even uitpuffen.