Hilversum. ‘Heb jij last van een langzaam leeglopende voorband?’, vroeg Bob-Jan. Ik had geen idee. Last sowieso niet, want een Michael Schumacher, die elke minimale afwijking aan zijn auto onmiddellijk constateert, ben ik zeker niet. De blauwe Bora heeft wellicht verbeterpuntjes qua rijgedrag, maar de bestuurder ook.
Wel heb ik een tijdje geleden, na een beurt, gezien dat in een van de banden minder lucht zat dan in de andere. Daar ben ik direct mee naar de garage gegaan.
Ik ben nou eenmaal geen doe-het-zelver en zeker niet wat auto’s betreft. Natuurlijk kan ik wel een band oppompen, maar ik ben zo onhandig dat ik dan binnen tien tellen van top tot teen onder de zwarte strepen zit. Rambo. Ook het bijvullen van de ruitenwisservloeistof en het controleren van oliepeil leveren bij mij direct chaos op. Zelfs tanken gaat regelmatig mis. Dan ruikt mijn linker hand weer naar diesel, of erger... een broek.
Terug naar Bob-Jan. Samen liepen we naar buiten. Hij wees me fijntjes op een klein spijkertje waarvan alleen het kopje nog zichtbaar was. De rest stak in mijn rechter voorband.
Ik had de auto toevallig zo geparkeerd , met het stuur een slag naar links, dat Bob-Jan de band en het glimmende spijkertje precies kon zien vanaf zijn werkplek bij het raam. Bovendien heeft hij een getraind oog voor autoschades en hij doet niets anders dan opletten. Soms is dat lastig. En nu eigenlijk ook.
Het gevolg is namelijk dat ik opeens, een klein half uur later, bij de KwikFit zit. Alsof ik niets beters te doen heb. Nu wacht ik op twee (!) nieuwe Michelins en drink uit pure verveling smerige koffie. Volgens mij hebben ze hier de Douwe Egberts verwisseld met motorolie, maar dat terzijde.
Tweehonderd euro gaat dit grapje kosten. Het geld groeit me niet op de rug, zou mijn vader zeggen. Maar wie in een veilige Bora wil rijden moet nou eenmaal een setje knappe voorbandjes hebben. De mijne waren behoorlijk afgesleten door alle ritjes naar Hilversum en terug.
Eerder deze maand heb ik me voorgenomen om nog zeker anderhalf jaar in deze suffe bak te blijven tuffen. Crisisbeleid. Bovendien vindt mijn zoon de auto van papa zo moooooooi. Hij weet niet beter en is de enige Borafan op aarde. Ik kan het hem niet aandoen om de auto nu in te ruilen. Dan maar nieuwe banden.
Straks, na het doorbladeren van de AutoTrader en een reclameblaadje vol potsierlijke velgen, kan ik weer verder met de dingen die ik eigenlijk moest doen vandaag. Veilig op weg naar een nieuwe kinderkamer enzo.
Bob-Jan, bedankt...
Wel heb ik een tijdje geleden, na een beurt, gezien dat in een van de banden minder lucht zat dan in de andere. Daar ben ik direct mee naar de garage gegaan.
Ik ben nou eenmaal geen doe-het-zelver en zeker niet wat auto’s betreft. Natuurlijk kan ik wel een band oppompen, maar ik ben zo onhandig dat ik dan binnen tien tellen van top tot teen onder de zwarte strepen zit. Rambo. Ook het bijvullen van de ruitenwisservloeistof en het controleren van oliepeil leveren bij mij direct chaos op. Zelfs tanken gaat regelmatig mis. Dan ruikt mijn linker hand weer naar diesel, of erger... een broek.
Terug naar Bob-Jan. Samen liepen we naar buiten. Hij wees me fijntjes op een klein spijkertje waarvan alleen het kopje nog zichtbaar was. De rest stak in mijn rechter voorband.
Ik had de auto toevallig zo geparkeerd , met het stuur een slag naar links, dat Bob-Jan de band en het glimmende spijkertje precies kon zien vanaf zijn werkplek bij het raam. Bovendien heeft hij een getraind oog voor autoschades en hij doet niets anders dan opletten. Soms is dat lastig. En nu eigenlijk ook.
Het gevolg is namelijk dat ik opeens, een klein half uur later, bij de KwikFit zit. Alsof ik niets beters te doen heb. Nu wacht ik op twee (!) nieuwe Michelins en drink uit pure verveling smerige koffie. Volgens mij hebben ze hier de Douwe Egberts verwisseld met motorolie, maar dat terzijde.
Tweehonderd euro gaat dit grapje kosten. Het geld groeit me niet op de rug, zou mijn vader zeggen. Maar wie in een veilige Bora wil rijden moet nou eenmaal een setje knappe voorbandjes hebben. De mijne waren behoorlijk afgesleten door alle ritjes naar Hilversum en terug.
Eerder deze maand heb ik me voorgenomen om nog zeker anderhalf jaar in deze suffe bak te blijven tuffen. Crisisbeleid. Bovendien vindt mijn zoon de auto van papa zo moooooooi. Hij weet niet beter en is de enige Borafan op aarde. Ik kan het hem niet aandoen om de auto nu in te ruilen. Dan maar nieuwe banden.
Straks, na het doorbladeren van de AutoTrader en een reclameblaadje vol potsierlijke velgen, kan ik weer verder met de dingen die ik eigenlijk moest doen vandaag. Veilig op weg naar een nieuwe kinderkamer enzo.
Bob-Jan, bedankt...
Graag gedaan!
BeantwoordenVerwijderen