boeien

Utrecht. Het was een stralende dag. Zelfs het industrieterrein lag er vrolijk bij. De sfeer in onze ploeg leek goed. We draaiden in HD, waar ik vrolijk van werd. Het schema bood ruimte voor een babbel en een gebbetje. En ik werkte voor het eerst in jaren weer eens samen met een prettig gestoorde BN-er, waarmee ik in het verleden volstrekt onverantwoorde avonturen heb beleefd. Het voelde als een reünie.
De dag kon eigenlijk niet meer stuk, terwijl hij amper begonnen was. 
Tot ik opeens met mijn handen tegen een politiebusje stond. Benen uit elkaar. Achter me sprak een agent luid en duidelijk. Teksten die ik kende uit de film. Ik moest meewerken, had het recht om te zwijgen, enzovoort. 
Op het busje las ik de slogan: ‘waakzaam en dienstbaar’. Alsof de politie ook reclame moet maken.
De agent bracht mijn rechter arm rustig en gecontroleerd naar beneden. Hij sloeg zijn boeien om mijn pols. Het klikken van de klem vond ik geen aangenaam geluid. Toch ging de politieman door tot het behoorlijk strak zat. Precies tussen mijn hand en de uiteinden van spaakbeen en ellepijp. Daarna pakte hij de linker arm en bracht die ook op mijn rug.
Toen ik vast zat demonstreerde de agent hoe het zou voelen als ik niet meewerkte en hem forceerde om mij (nog) steviger aan te pakken. Hij greep tussen de handboeien en draaide ze een beetje. Het voelde direct buitengewoon onaangenaam aan. Een fractie verder werd het serieus pijnlijk. Ik had de neiging om door de knieën te zakken, maar hield me nog even groot. Dit was wel het moment waarop ik besloot om niet meer tegen te stribbelen. 
Verderop stonden een paar mensen te kijken. Iemand maakte foto’s. Het werd een genante vertoning. Ik zei nog dat ik niks gedaan had, maar iedereen wist wel dat dit niet waar was. Deze arrestatie en het in de boeien slaan had ik helemaal aan mezelf te danken.
Inmiddels had ik spijt van mijn domme en impulsieve actie. Waarom moest ik zo nodig alles een keertje hebben meegemaakt?
Ik nam me voor dat dit de laatste keer zou zijn. Mijn lesje had ik nu wel geleerd. Zo’n arrestatie is geen pretje. Niet grappig!
Vooraf had ik de consequenties niet overzien en nooit bedacht dat ik zo stevig aangepakt zou worden. Wat mij betreft mocht oom agent me nu wel weer los maken, maar ik wist dat het nog even zou duren.
Eigen schuld, dikke bult. Ik had er zelf om gevraagd. Dan had ik tussen de opnamen van de instructievideo met arrestatiescène maar niet moeten zeggen dat ik wel eens wilde weten hoe het voelt om in de boeien geslagen te worden...