Imme en de fles

Utrecht. Imme is drie maanden en tien dagen oud. Hoogste tijd om (deels) over te stappen van borstvoeding op melk uit een flesje. Temeer, omdat mama vanaf maandag weer gaat werken. De papadag keert terug en twee lieve gastouders wachten met smart op ons mooie lieve meisje. Maar Imme heeft heel andere ideeën. Al weken weigert ze categorisch elk flesje dat wij aanbieden. 
Wat we ook doen, Imme drinkt uitsluitend bij haar moeder. Of ik nou op mijn kop ga staan, met een Avent-fles aan kom of met de hypermoderne Tommy Tippee. We hebben zelfs een speciaal Amerikaans model geleend van de deskundige van het consultatiebureau. Iets wat op een borst zou moeten lijken.
Imme slikt het niet.
Al ruim een maand zijn we aan het klooien en experimenteren. Het is om moedeloos van te worden. Wanhopig en radeloos. En voor de kleine Imme is het allemaal verwarrend en buitengewoon frustrerend. Ze snapt er helemaal niks van.
Het is niet dat ze niet wil drinken, maar ze begrijpt het niet. Drinken aan mama’s borst is volgens de deskundigen wezenlijk anders dan zuigen aan een flesje. Ze duwt die speentjes met haar tongetje naar de zijkant van het mondje of ze drukt het gaatje dicht. Melk komt hooguit druppelsgewijs binnen en dan nog verslikt ze zich. Na lange tijd klooien heeft ze 15ml binnen gekregen, terwijl ze per drinkbeurt ongeveer 120ml moet hebben. Ze wordt er ongeduldig van en gaat uiteindelijk keihard huilen. Heel zielig is dat. Dan is ze zo over haar toeren dat ze niks meer wil. Uiteindelijk valt ze in slaap met een leeg maagje, om niet veel later wakker te worden van de honger. Al bij het zien van de fles wordt ze dan extreem verdrietig. 
Ons geduld is al aardig op de proef gesteld. Nu ook ons incasseringsvermogen, want als het over kinderen gaat heeft iedereen een mening. Het is wat dat betreft net voetbal. Van alle kanten krijgen we goedbedoelde tips en ongevraagde adviezen. De meest realistische hebben we inmiddels geprobeerd toe te passen. Zonder resultaat.
Ik kende dit probleem niet voor wij er mee te maken kregen en heb er dan ook geen seconde rekening mee gehouden dat ons dit zou kunnen overkomen. Nu hoor ik dat het veel vaker voor komt dat een baby niet wil overstappen van borstvoeding naar de fles. Bijna iedereen in onze omgeving kent wel iemand die er mee te maken heeft gehad. En dus wordt er massaal met ons meegedacht. Dat is heel lief, maar ook soms irritant. Want zelfs de deskundigen van het consultatiebureau en bijvoorbeeld de huisarts hebben geen voor de hand liggende oplossing. Elk kind is anders. Bij de een is het in een week opgelost en bij andere kinderen duurt het soms een half jaar of zeven maanden. 
Mijn grootste ergernis is dat dit probleem niet door iedereen serieus genomen wordt. Ik heb al meerdere keren gehoord dat je het kind gewoon moet uithongeren en dat ze dan vanzelf gaat drinken. Lijkt mij geen goede theorie. Bovendien zijn wij al zo ver gegaan als we voor ons gevoel konden. Het werkt niet. Al weken niet.
Sinds deze week voeden we Imme twee keer per dag met een lepeltje. Daar is ze eigenlijk nog te jong voor, maar het is me vandaag wel gelukt om twee keer 50ml naar binnen te werken zonder gevecht. Ze bleef lang rustig en vrolijk. Het was een hele overwinning en we hebben samen een vreugdedansje gemaakt door de kamer.
Hoe het verder gaat weet ik niet. Maar een ding is zeker, ik luister alleen nog maar naar drie personen. Naar de vriendelijke en deskundige mevrouw van het consultatiebureau die realistisch is, ons gerust probeert te stellen en met goede ideeën komt zonder ons gek te maken of valse hoop te geven. Ik luister naar mijn Lieve Lief en ik luister vooral heel erg goed naar de prachtigmachtigmooie Imme.