't luifeltje

Taveerne ’t Luifeltje was begin jaren negentig het leukste café van Geleen en omstreken. Dat komt vooral omdat bijna niemand dit wist. Leeftijdgenootjes gingen naar Max, De Blaosbalg of -erger- naar discotheek De Globe in Beek. ‘t Luifeltje had de naam een ouwelullenkroeg te zijn, maar dat was niet waar. Integendeel. Alleen hielden wij het geheim. Je kon met veel plezier en voor weinig geld stomdronken worden bij Lou van de Luifel.

Op vrijdagmiddag, zaterdagmiddag en ‘s zondags na het fietsen zat er wat ouder publiek aan de bar. Het waren de oorspronkelijke stamgasten die ook aan de muur hingen, ingetekend op een replica van de Nachtwacht. Als je vluchtig langs het schilderij liep zag je alleen het werk van Rembrandt, maar wie beter keek ontdekte allemaal bekende koppen. Lou zelf, een paar man van de Luifeltrappers, de mannen van het Stones coverbandje Valsj Plat en die ene vent, die altijd aan de bar hing alsof hij geen ander huis had.

Op donderdagavond, vrijdagavond, zaterdag en zondagavond was de Luifel van ons. Wij kenden zelfs de volgorde van de liedjes op het cassettebandje dat Lou nooit verwisselde. Driver Seat, The Joker van Steve Miller, Van Morrisson’s Brown Eyed Girl en What’s Up van de 4 Non Blondes. Niet alleen de muziek was altijd hetzelfde, ook de grapjes werden telkens uit dat ene melige vaatje getapt.

Als iemand binnen kwam en klaagde dat het zou koud was, dan wist Lou altijd waar het aan lag: ‘Dat komt door de temperatuur!’ En wanneer hij hapjes met haring of paling ronddeelde was het: ‘Dooie vis!’

Ik heb het verschillende malen gepresteerd om er op een avond binnen te lopen met precies genoeg geld voor twee biertjes op zak en toch apelazerus weer naar buiten te kruipen. Dan mocht ik gewoon niet vertrekken van de barman en kreeg ik ‘strafwerk’. Hij schreef niet op wat ik dronk en zette telkens weer een vol fluitje voor mijn neus. 

Omdat ik toch geld nodig had heb ik nog een paar weken achter de tap van ’t Luifeltje gestaan, maar Lou zag al gauw in dat ik het beter deed aan de andere kant van de bar. Daar werkte ik harder.

Nooit zal ik vergeten dat een keer tijdens de nieuwjaarsreceptie het bier op was. Op 1 januari moest Lou na een klein uurtje aan het stampvolle café melden dat hij stomweg vergeten was om een extra grote voorraad in te slaan voor de jaarwisseling. Een ‘vriendje’ hebben we die avond nog afgevoerd, omdat hij niet meer op zijn benen kon staan van de Cognac. Wij dronken achter elkaar appelsap in Cognacglazen en hij probeerde ons stoer bij te houden.

Op een zomerse zaterdagavond was ik afgewezen door een bloedmooi meisje, dat de fout van haar leven had gemaakt. Ik was dus toe aan een overdosis bier. Mijn vriend Rob had ook een reden om verdriet te verdrinken. Maurice bracht zijn scharrel van die avond naar huis en kon elk moment terug komen.

Terwijl Rob naar het toilet ging bestelde ik alvast zes biertjes. Twee voor Rob, twee voor Maurice en twee voor mij. Op het terras wachtte ik op mijn maten. Rob deed op de terugweg een zelfde bestelling.

Lou realiseerde zich te laat dat wij nu wel met een heel grote voorraad zaten en maakte het goed met nog eens zes gevulde glazen. Dat vonden wij humor. Maurice liet even op zich wachten en dus werkten Rob en ik aan achttien pilsjes. Ivo kwam voorbij en mocht alleen aanschuiven als hij bereid was om voor zichzelf te bestellen. Even later arriveerde Maurice mét scharrel én haar vader. De melkboer van Munstergeleen was zijn dochter komen halen, maar had eigenlijk wel zin in een drankje. De arme man wist niet wat hij zag. Ons tafeltje stond nagenoeg vol. Om een beetje populair over te komen liet hij alle lege glazen bijvullen... Hoe het is afgelopen kan ik me niet meer herinneren.

Niet veel later hoorden we dat Lou de tent had verkocht. Hij werd buschauffeur bij Guus Baggen. Zakelijk waarschijnlijk een verstandige keuze, maar voor de laatste stamgasten van het bruine café was het een drama. Wij werden weer zwervers op de Markt in Geleen.

Met Taveerne ’t Luifeltje is het daarna nooit meer goed gekomen.