Een zekere mate van onmisbaarheid is best prettig. Goed voor ego en zelfvertrouwen. Waarschijnlijk zijn we er allemaal wel een beetje op uit. De een iets meer dan de rest, maar toch. Zelf heb ik ontdekt dat het een onvermijdelijk accessoire van het ouderschap is. Best prettig als je kind zich even laat troosten en kei vervelend als je gaat piekeren over doemscenario’s. Gisterenavond parkeerde ik mijn auto, na een dag hard werken, om de hoek van onze straat. De telefoon ging. ‘Thuis’ stond in het display en toen ik opnam hoorde ik alleen het gillen van de rookmelders. Wat mijn lieve Lief probeerde te zeggen kon ik niet verstaan. Wel raden. Ik holde naar huis en trof mijn vrouw aan die op een stoel met de krant voor een van onze drie brandalarmen stond te wapperen. Mijn dochter stond met paniek in haar prachtige donkere oogjes in de deuropening van de woonkamer en op de bank lag zoonlief met 40 graden koorts.
Waar is Mega Mindy als je haar nodig hebt?
Ik smeet mijn spullen aan de kant en klom op de stoel. De rookmelders wilden met geen mogelijkheid uit. Hier was maar één remedie: Bruut geweld. Twee minuten later was het weer stil in huis. De buren kwamen kijken of er niets aan de hand was en zagen mij staan met drie vernielde rookmelders. Ik had dus wel een lekker stukje vlees, maar de ellendige piepers waren definitief kaduuk.
Vervolgens was ik mijn autosleutels kwijt. Geen idee waar ik ze, in die paar minuten dat ik Superman was, had gelaten. Ik zocht. En zocht. En zocht en werd uiteindelijk gered door mijn vrouw die wel weer helder kon denken. Bovenop de kapstok, daar waar je alleen spullen legt als je op een stoel staat en de rookmelder wil slopen.
Zoonlief was heel blij toen hij papa zag. Hij lag te rillen op de bank en wilde het liefste dat ik hem naar bed bracht. Dat heb ik met liefde gedaan. Daarna was het eten koud.
De computer van mijn lief crashte precies op het moment dat ik even met mijn beentjes omhoog wilde gaan liggen. De rest van de avond ben ik in de weer geweest met het redden van allerlei documenten en er voor te zorgen dat zij haar zakelijke mail kon lezen en beantwoorden. Dat werd een zenuwslopend karweitje. Als het aan mij gelegen had was de computer rond middernacht het zolderraam uit gevlogen.
Veel te laat lag ik uiteindelijk in mijn bedje, om gedurende de nacht nog drie keer in de huid van Zuster Klivia te kruipen.
Vanmorgen realiseerde ik me dat onmisbaarheid is als het winnen van de Staatsloterij. Leuk om over te dromen, maar je moet er toch niet aan denken dat het je echt overkomt.
Nu zit ik me toch af te vragen hoe je de batterij in die rookmelders ooit vervangen hebt? En of je die er dus niet even uit had kunnen halen?
BeantwoordenVerwijderenOch ... een beetje overdrijven voor zo'n blog mag toch zeker wel. 3 totaal kapotte rookmelders klinkt toch veel spannender dan... ik heb even de batterij eruit gehaald.
BeantwoordenVerwijderenIk vroeg me ook wel af wat je nu uiteindelijk midden in de nacht gegeten hebt.
BeantwoordenVerwijderenZe zijn echt alledrie stuk. Stukstuk in de zin van kapot. Defect. Onreparabelbaar. Er zat namelijk een batterij in en ze waren aangesloten op vaste spanning. Bovendien zijn die krengen zo ontworpen dat je ze niet even snel open kan maken. Daar heb je gereedschap voor nodig. En inzicht of kennis van het product. Een aan/uit schakelaar zou handig zijn, maar die ontbreekt.
BeantwoordenVerwijderenIk had haast. Twee huilende kinderen. Dus ik heb gedaan wat mij op dat moment de snelste oplossing leek. Niet nadenken, doen. Met als gevolg dat ik nu waarschijnlijk een paar nieuwe moet kopen.
Tip: voor je die nieuwe aansluit er zelf even ergens een aan/uit schakelaar tussen frommelen... (had je zelf ook al bedacht, natuurlijk)
BeantwoordenVerwijderenRein en schakelaars ergens tussen frommelen ???????? Die ken ik niet.
BeantwoordenVerwijderen