nachtwerk

Het is vier voor half vier. Maandagochtend vroeg of zondagavond laat, het is maar net hoe je het bekijkt. Jan Rein Hettinga zwalkt door de gangen van het Van der Valk Hotel Heerlen. Hij heeft zojuist met drie zoenen afscheid genomen van de producer, de eindredacteur een ferme hand gegeven, de schakeltechnicus een schouderklop en de opnameleider een vriendschappelijke omhelsing. Alle andere collega's weten nog niet dat Rein has left the building. Hij heeft het feestje gelaten voor wat het was. Tijd om naar bed te gaan.

Het was een geweldige klus. Pinkpop; de grootste krent in de jaarlijkse professionele Brinta zit er op.

Veertien bandjes in drie dagen. Een kleine vijftien uur popmuziekregistratie voor de NTR op het hoofdpodium van het Limburgse festival. Dat is niet alleen al die uren op je poten staan, maar ook gespannen turen in de zoeker van een camera. Zwieren en zwaaien met het apparaat. Geconcentreerd luisteren naar regieaanwijzingen, goed rond kijken, zangers volgen, razendsnel shots uitzagen, scherp stellen. Voortdurend in de gaten houden wat collega cameramensen maken en daarop anticiperen. Zorgen dat je niet teveel in hun shots staat en dat je op tijd aan de kant bent als een artiest of gitaarroadie langs wil.

Het is prachtig werk, maar nu het afgelopen is voelt hij zijn benen, nek en schouders. Rein is goed moe. Ook de welverdiende biertjes, die er na afloop in gingen als Brandstof, hakken er behoorlijk in. Het zal de leeftijd zijn. Hij is niet veel meer gewend.

Trappetje af en naar links. Kamer 522 is helemaal aan het eind van de lange gang. Het voelt alsof hij de vierdaagse moet lopen om bij zijn bedje te komen.

Deze editie van Pinkpop kende weinig uitschieters in positieve zin. Grote namen als Bruce Springsteen of Coldplay waren er dit jaar niet bij. Op het hoofdpodium vielen The Killers en Kings of Leon ronduit tegen. Paramore, The Script, La Pegatina en Passenger waren leuk. Gelukkig maakte Green Day de verwachtingen waar met een spetterende slotact. Dat was een feest om te filmen.

Het hotel is stil en verlaten. Je zou elk moment een kind op een driewielertje kunnen verwachten of op elke hoek de tweelingzusjes uit The Shining. Jan Rein steekt de keycard in het slot. Een groen lampje gaat branden. Er klinkt een zoomend geluidje. Hij kan de deur zo openen.

Drie dagen was hij een onderdeel van het rock 'n roll circus. Mannen in zwart die vijf minuten voor aanvang van een optreden opkomen, waardoor de mensenmassa op het veld gaan bewegen. Iedereen die op het podium loopt kan de vrolijke menigte laten juichen. Al is het voor een simpele Facebookfoto. Met de lens van een televisiecamera kan je een ware wave in gang zetten. Dat is machtig mooi. Mensen blij maken door ze kort in beeld te nemen op de grote videoschermen links en rechts naast het podium. Het heeft iets. Van boven is het speciaal om te zien hoe tienduizenden mensen tegelijk gaan springen, zwaaien of klappen als een artiest er om vraagt. Daar word je vrolijk van.

Jammer dat het nu alweer voorbij is. Het zou verstandig zijn als hij snel ging slapen, maar er zit nog wat adrenaline dwars. Hij drukt op het on-knopje van de laptop. Nog even snel een stukje schrijven. Of op z'n minst een beginnetje maken. Iets over Pinkpop en over de debiele eisen die bands tegenwoordig stellen voor ze toestemming geven om hun optreden met zeven camera's te registreren. Of toch maar een positief verhaal over hoe bijzonder het is om op het Pinkpoppodium te staan. Hij komt er niet uit. Het is bijna vier uur. De ogen vallen dicht.