media adviesbureau-adviesbureau

Je organiseert natuurlijk niet zomaar even een feestje in de Ridderzaal. Om daar je congres te mogen houden, geld in te zamelen voor een goed doel of een prijs uit te reiken moet je invloedrijk zijn. Hooggeplaatste vrinden komen van pas. Evenals vooraanstaande figuren op de gastenlijst. Een minister-president, Nobelprijswinnaars of Royals. Altijd goed. Het helpt wanneer je hotshots van over de hele wereld kan laten invliegen met dank aan een bank die hoofdsponsor wil spelen. En dan neem je voor lief dat de bonusbaas van de bank een woordje wil spreken op het feest: 'It is an honor to stand here before you. And I hardly hate you welcome!'

Voor alle gedoe met de media huur je een hip adviesbureau in. Niet dat deze mensen weten wat een cameraman of fotograaf nodig heeft om zijn werk te doen, maar zij weten dat je Ludo en Janine moet uitnodigen, opdat ook RTL Boulevard en SBS Shownieuws geïnteresseerd zijn in het highbrow feestje.

Dit soort PR bureaus zijn gespecialiseerd in het managen van reputaties. Hun eigen reputatie in het bijzonder. Vandaar dat zij vooral druk zijn met het behagen van de opdrachtgever. Ze sturen hun leukste mantelpakjes, zodat geldschieters niet langer oog hebben voor het slagveld dat ondertussen plaats vindt in het te krappe persvak.

Want wie verzint het om de media helemaal achteraan in de zaal te zetten? Zo ver dat de gemiddelde telelens niet meer in staat is om een scherp mediumshot te maken van de belangrijke sprekers. Welk genie bedenkt dat een cameraploeg niet breder is dan een A4-tje en dat zestien ploegen prima naast elkaar kunnen staan op een paar gammele podiumdelen? Desnoods samen met twaalf onrustige fotografen die sowieso nooit langer stil kunnen staan dan 1/100e van een seconde. Zelfs ademhalen zorgt onder deze omstandigheden nog voor tv-beelden die niet op de schaal van Richter passen.

Ook een witte achtergrond met heel grote logo's van de organisatie is natuurlijk vragen om problemen. Zeker als de sprekers die er voor staan niet zijn uitgelicht en de achtergrond wel. Als zo'n achtergrond niet uitfikt, dan zit het logo bij de ene spreker te hoog en bij de andere te laag. Het komt maar half in beeld. Of helemaal niet. Meestal levert dit onrust op in beeld; het is zelden mooi en goed gedaan.

Wie één keer langer dan tien minuten met een willekeurige cameraman over dit soort zaken heeft gesproken weet voor eens en voor altijd hoe het niet moet. Maar kennelijk gebeurt dit nooit. Na afloop zijn de mantelpakjes van de firma Imago.nl te druk met alle hoge Pieten om nog aan de teleurgestelde beeldboeren te vragen hoe het gegaan is. Dat iedereen bijvoorbeeld de officiële overhandiging van de Award gemist heeft, omdat het publiek plotseling ging staan en het cameraplatform niet hoog genoeg was, zal geen enkele nabespreking halen. Dat de fotografen en cameramensen voor heel wat onrust gezorgd hebben toen ze massaal naar voren wilden stormen, wordt in de evaluatie uitgelegd als onfatsoenlijk gedrag. Zo zijn die gasten nou eenmaal. Niemand bedenkt dat al die fotografen en cameramensen gestuurd zijn met de opdracht om alleen het moment van de prijsuitreiking niet te missen. Als dat door een gebrekkige organisatie in de soep dreigt te lopen worden ze driftig. De media komt echt niet voor tien veel te lange toespraken en acht bedankwoordjes.

Dit soort zaken gaan niet heel af en toe mis. Maar elke dag wèèr! Er zijn namelijk ontelbaar veel vlotte pr-adviesbureaus en nog veel meer mantelpakjes of Suit Supply-stropdassen die denken te weten hoe je zoiets in goede banen moet leiden. Allemaal mensen waarvoor ik graag een adviesbureau zou oprichten; een plek waar ze informatie kunnen inwinnen over de werkwijze cameramensen en fotografen. Over de werking van lenzen, (tegen)licht, zwaartekracht, zaalversterking, mensenmassa's, dranghekken, accreditaties, journalisten en verslaggevers. Maar ja, die adviesbureaus zullen niet bellen. Daar zijn ze veel te eigenwijs voor. En ze weten wat een beetje advies kost...