Onderstaande column schreef ik voor Broadcast Magazine en staat deze maand in dit prachtige vakblad:
‘Daar komen de mannen die het budget opslokken!’
De geblondeerde regisseur verwelkomt een cameraploeg waarmee hij nog nooit
heeft gewerkt. Hij is gekleed in een Hawaï-blouse, draagt een spijkerbroek die
voortdurend afzakt en loopt op slippers. Ondanks de donkere wolken heeft hij
een opvallend grote zonnebril op zijn neus.
‘Jongens, vandaag spelen we televisie. We gaan een filmpje maken.’
Gemaakt enthousiasme druipt er vanaf. De ploeg doet uit voorzorg een klein
stapje naar achteren. Wat volgt is belangrijke informatie. Het inwijden van een
nieuwe crew. Deze snelle regisseur wil dito beelden:
‘We gaan helemaal los. Het statief gebruiken we vandaag als kapstok. We draaien
alles over-schoulder. Indien mogelijk
een beetje documentair, maar we gaan zeker niet Brometten...
Het mag best macho gedraaid worden.
Gooien en smijten met die camera! Volg de bal. Wie lult is in beeld. Laat zien
waar ze het over hebben. Brutaal.
En groothoek! Zo wijd mogelijk. Vol in de vertekening. Ik ben helemaal
verliefd op de 14x lens. Kruip er maar bovenop en laat het beeld organisch
bewegen.
Maak je niet druk; ik zal je in de montage sparen. Hoewel een stukje
onscherpte af en toe moet kunnen. Haps en cut. Haal de zoom ook maar van de
servo. Crashen met die handel. Vet zappen en zippen. Dat vind ik lekker spiffy.
Maar we gaan niet dutchen. Geen scheve kaders. Kantelen is zó 1995.
Wel mag het diafragma een beetje overstralen. RAI UNO-achtig. Natuurlijk draaien we progressive, mét
shutter. Filmische shots. Heb je
een promist-filtertje? En een gradje?
Aan het eind van de take niet stoppen voor ik het zeg. Laat maar lopen die
nullen en eentjes. Schijven kosten tegenwoordig niks meer. Gewoon stofzuigen. Weggooien kan altijd nog.
Desnoods ga ik in de montage lekker crossen.
Doe maar dol. Het is een feestje. Laat de camera dansen. Leef je uit. Het moet
een beetje showypowie! Niet te glad
en zeker niet gelikt. Maak wel graag genoeg closejes én totalen. Dat is
makkelijk voor in de montage. Hier en daar een point of view, kan geen kwaad.
Ik wil vooral visuele shots. Beauty’s.
Top shots. Maak het Hollywood!
Inhoudelijk hoeven jullie je nergens druk over te maken. Ik werk met een
briljante editor. Die lost alles op in de montage. Shots staan bij mij nooit
langer dan 20 frames. In de kleurcorrectie pimpen we de beelden, dus witbalans
is highly overrated. Sowieso houd ik
niet van kunstmatig licht. Veel te veel gedoe. Dusssszz, alles puur natuur.
Hoppa! Als het donker is, dan laten we donker zien. Hooguit een beetje
versterken met gain. 9dB ziet niemand.
Geluid is verder totaal niet belangrijk. Achteraf gaan we uitgebreid
kwooten. Dan zagen we de hoofdpersonen even allemaal door en zo krijgen we
alles aan elkaar. En als er verder een lekker geil muziekje onder zit, Armin
ofzo, is het al gauw helemaal te wauw.
Oh ja, voor ik het vergeet. Er is één gouden regel. Moet je echt even
onthouden: BIJ EMOTIE INZOOMEN! Tranen wil ik zien. Ellende scoort. Alles voor
de kijkcijfers.'
De cameraman en geluidsman kijken elkaar even aan. Het wordt dus zo'n dag.
De regisseur loopt inmiddels in de richting van de eerste plek waar het
gebeuren moet en spreekt met enig gevoel voor drama een uit het hoofd geleerd
zinnetje uit.
'You've got to know
the rules so you now go on and break them.'
Dan stopt hij. Richt zich tot de cameraman en zegt:
'Hoe heet je ook alweer? Heb je nog vragen? Geen vragen, dan tjoptjop.'
'Ohw... of we in HD draaien of niet? Geen idee. Van techniek heb ik geen
verstand.'
'Zoom maar in naar totaal, start de camera... en ACTIE!'