de huldiging

De wedstrijd is voorbij. Vanuit alle mogelijke hoeken hebben we een winnaar zien juichen. De beslissende momenten zijn in slowmotion weergegeven, onze commentator van dienst heeft de topprestatie begeleidt met mooie volzinnen en een verslaggever heeft de winnaar al om een eerste reactie gevraagd: ‘Wat ging er door je heen?’
Nu is het tijd om af te ronden. De studio Hilversum gaat snel verder met een andere sport. We zijn al van zender. Ook de internationale afnemers haken af of zijn reeds vertrokken. De hele ploeg denkt aan afbreken, opruimen, droge kleren, eten of aan ‘gierende banden’, maar eerst moeten we nog een huldiging filmen. Het verplichte nummer voor de prullenbak.
Dus wordt het licht gedimd en gaat een krakkemikkige volgspot rondzwiepen. De speaker van het evenement grijpt zijn kans en een hymne wordt ingestart. Het is nog net geen Vangelis. Bloemenmeisjes flankeren het kleine podium, waarop zojuist iemand drie blokken heeft neergelegd met de cijfers 1, 2 en 3. In de coulissen rent een mevrouw met een walkie talkie druk heen en weer. Waar zijn de kampioenen gebleven? Ondertussen is het publiek massaal op zoek naar de autosleutels of -erger- al naar de uitgang van de parkeergarage.
Omdat het niemand iets kan schelen gaat het ook altijd mis met die huldigingen. De eerste drie lopen in de verkeerde volgorde, een onbekend volkslied wordt ingestart of een verkeerde, veel te lange, versie. De wethouder sportzaken gaat met zijn rug naar de fotografen staan en tegen de tijd dat de ultieme podiumfoto gemaakt kan worden is de tribune op de achtergrond hartstikke leeg en verlaten. De vlag hangt ondersteboven, het witte bord met sponsornamen is overbelicht. De speaker spreekt de namen verkeerd uit of maakt bij gebrek aan voorbereiding ongepaste opmerkingen.
Toch doen wij van de televisie nog vaak veel moeite voor huldigingen die nooit worden uitgezonden. Haastig moeten er camera’s worden verplaatst en aangesloten op kabels die speciaal voor dit moment zijn uitgerold. In de regiewagen schroeven de beeldtechneuten zich een ongeluk om de kleuren van zo’n amateuristische discoverlichting een beetje bij te draaien en iedere keer weer gaat een cameraman in het persvak de strijd aan met een hele roedel fotografen die dit moment óók voor Piet Snot vastleggen.
Zelfs wanneer het prachtig en emotioneel was, bleek er geen ruimte meer te zijn om de beelden van een huldiging uit te zenden. Vele liters vreugdetranen zijn de afgelopen jaren verdwenen in de archieven van Studio Sport of in een digitale prullenmand van het slowmotion-apparaat. Dan zat de kijker al midden in de reclame of stond Sesamstraat op het punt van beginnen.
Toch filmen we elke keer weer opnieuw huldigingen, ere-rondjes en ‘medal ceremonies’. Dat doen we met frisse tegenzin en in de wetenschap dat er nooit meer iets mee zal gebeuren, maar we doen het. Omdat het moet. Van wie weet ik niet, maar het moet. Contractuele verplichtingen!
Waarschijnlijk is het ter meerdere eer en glorie van al die overdreven articulerende speakers met hun flauwe woordgrapjes, voor alle burgemeesters en bondsbonzen die de prijzen mogen uitreiken en voor de rondemissen die anders voor niets de hele middag hebben staan koukleumen in hun bikini. Misschien is het vooral opdat die arme sporters niet kunnen zien dat iedereen al weg loopt en om ze het gevoel te geven dat ze niet alles voor niets hebben gedaan. Over één ding wil ik helder zijn: Voor mij hoeft het niet.