Zaterdagmorgen werd ik wakker met kramp in mijn linkerbeen. Toen ik even later opstond bleek dat alles stroef en stram was. Als een oud mannetje waggelde ik door de kamer. Roestig is het juiste woord. Niet zo gek na een super pittige draaidag, als cameraman achterop de motor, bij de Invictus Games. We begonnen vrijdag al om negen uur en tegen vijf uur ’s middags rolde ik van de motor af. Ik doe dit type werk niet regelmatig genoeg om er echt routine in op te bouwen en ben niet zo sportief dat ik het zo lang vol kan houden zonder pijntjes. Dit jaar word ook ik alweer 50. Mijn zoon noemt me keihard een oude zak, maar zelf vind ik dat er weinig verschil is met toen ik 25 was. Behalve dan op de momenten waarop het werk fysiek echt zwaar wordt, zoals gisteren. Dat hakt er stiekem steeds steviger in.
Maar wie ben ik om te klagen? Het was een heel bijzondere dag in het Haagse Zuiderpark! Bij het internationale sportevenement voor militairen en veteranen, die psychisch of lichamelijk gewond zijn geraakt in het leger, hebben we alle wieler- en handbikewedstrijden in beeld gebracht. In verschillende categorieën kwamen mensen in actie met stuk voor stuk een heftig verhaal. Dames en heren die zouden tekenen voor slechts kramp in het linkerbeen of een beetje spierpijn na een zware werkdag.
Een van de markante deelnemers aan de Invictus Games die grote indruk op mij maakte, was een knappe Italiaan in een rolstoel. Ik zag hem op de atletiekbaan, bij het rugbybasketbal en bij het handbiken was hij ook weer van de partij. De opmerkelijke man met fonkelende ogen en een stralende glimlach dook telkens met passie en plezier in de wedstrijd van de dag. Tussendoor werd hij verbonden met een zuurstofapparaat en liepen er twee slangetjes in zijn neus.
Na wat googelen ontdekte ik dat het de 53-jarige Italiaanse kolonel Carlo Calcagni is. In 1996 maakte hij als helikopterpiloot deel uit van een internationale vredesmissie in de Balkan. Daar ademde hij zware metaalpoeders in en als gevolg daarvan werd hij ernstig ziek. Hij kreeg onder andere een reeks neurologische problemen. De supersterke en topfitte kerel kon al snel helemaal niets meer. Er volgden intensieve behandelingen, maar ergens las ik ook dat hij zichzelf vooral ‘beter’ gemaakt heeft door zijn wilskracht en door weer te gaan sporten. Carlo Calcagni werd een inspirerend voorbeeld voor velen. Zijn motto is dat we ook in de meest negatieve situaties altijd op zoek moeten gaan naar het positieve. In een filmpje op YouTube zegt hij: ‘Iedere wolk heeft een zilveren rand.’
Kolonel Carlo Calcagni was voor mij de man van de Invictus Games, terwijl ik hem helemaal niet gesproken heb. Je hoefde niet lang naar hem te kijken om vrolijk te worden van zijn aanstekelijke enthousiasme en toch ook te zien dat hij zeker geen eenvoudig leven heeft. Op de laatste dag won hij voor mijn neus de handbikewedstrijd in zijn klasse. Na de finish stak ik vanaf de motor, in het voorbij rijden, mijn duim naar hem omhoog. Hij moest lachen en knikte naar me. Even later keek hij recht in de camera van mijn collega en sprak hij vol passie en power de woorden: ‘Never Give Up!’
Laten we dat doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.