Fažana, Kroatië. Om kwart voor vijf werd ik wakker van een harde roffel in de lucht. Het interieur van ons tentje werd verlicht door een felle bliksemflits en de eerste dikkke regendruppels tikten op het doek. Tellen later stond ik in mijn versleten onderbroek buiten om onze handdoeken van de lijn te trekken. Campinglife! Alle tijdelijke bewoners van het straatje waren op dit onmenselijke tijdstip wakker en overal was aktie. Stoelen werden ingeklapt, extra haringen in de grond getikt en de was werd veilig gesteld. Veel tijd nam ik niet om naar de buren te kijken, maar het is dé gelegenheid om vakantiegangers in piama te bewonderen. In de haast schoot ik uit mijn slipper en struikelde over een scheerlijn.
Bijna de hele dag heeft het keihard geregend. Ik heb niet veel meer nodig om definitief te besluiten nooit meer te gaan camperen. Als je de arme mensen in Afrika vertelt dat je een prachtig huis van steen hebt, met een goed dak en alle luxe die je kan wensen, maar dat je voor de lol een paar weken per jaar kiest voor primitief leven in een tentje, dan verklaren ze je voor gek. En we betalen ook nog geld voor deze ellendige survival. Alles klam en vochtig, plassen op de wei en hier en daar een beginnende modderpoel. En dan die stomme campingtaal. De ene strakke zwembroek op klompen die tegen de andere zegt: "Dat hadden we niet besteld, hé buurman!" Campingleed schept een band. "Het tikken van de regen op de tent heeft ook wel wat." Ik word niet goed van mensen die zichzelf en anderen proberen wijs te maken dat het gezellig is. Vandaag was het hier NIET gezellig en zo lang de regen met bakken uit de lucht komt wordt het dat ook niet! We konden helemaal niets. Een beetje onder de luifel van een pizzatentje gezeten, onder de luifel van de stacaravan bij Stephan en Linda en in een campingcafé. Treurigheid.
Bijna de hele dag heeft het keihard geregend. Ik heb niet veel meer nodig om definitief te besluiten nooit meer te gaan camperen. Als je de arme mensen in Afrika vertelt dat je een prachtig huis van steen hebt, met een goed dak en alle luxe die je kan wensen, maar dat je voor de lol een paar weken per jaar kiest voor primitief leven in een tentje, dan verklaren ze je voor gek. En we betalen ook nog geld voor deze ellendige survival. Alles klam en vochtig, plassen op de wei en hier en daar een beginnende modderpoel. En dan die stomme campingtaal. De ene strakke zwembroek op klompen die tegen de andere zegt: "Dat hadden we niet besteld, hé buurman!" Campingleed schept een band. "Het tikken van de regen op de tent heeft ook wel wat." Ik word niet goed van mensen die zichzelf en anderen proberen wijs te maken dat het gezellig is. Vandaag was het hier NIET gezellig en zo lang de regen met bakken uit de lucht komt wordt het dat ook niet! We konden helemaal niets. Een beetje onder de luifel van een pizzatentje gezeten, onder de luifel van de stacaravan bij Stephan en Linda en in een campingcafé. Treurigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.