Heijenrath. De mooiste sport is fietsen. Vroeger deed ik het veel, maar toen ik rond mijn zeventiende het uitgaansleven ontdekte, heb ik de actieve wielersport verwaarloosd. Uiteindelijk heb ik mijn racefiets verkocht en van de opbrengst heb ik biertjes gekocht. Een jaar of acht geleden heb ik een nieuwe fiets gekocht, maar de Koga is niet veel gebruikt. In het begin van iedere zomer neem ik me voor om meer te gaan trainen en steeds komt er niets van terecht. Dit jaar heb ik al twee keer op de fiets gezeten.
Toch is er een serieus plan om ooit Alpe d'Huez op de fiets te beklimmen. Voor 2010 moet het gebeuren. Dit idee is het vorig jaar tijdens de Tour de France ontstaan en ik heb inmiddels twee vrienden bereid gevonden om mee te gaan. Het grootste probleem wordt de voorbereiding op de 15 kilometer lange klim, want de hoeveelheid tijd om te sporten is beperkt en waar train je het betere klimwerk in de buurt van Utrecht?
Vandaag hebben we een begin gemaakt met een fietstocht in Zuid-Limburg. Het was een test om te kijken hoe het conditionele peil er voor staat. Graadmeter was de beklimming van de Eyserboschweg, vanuit het dorpje Eys richting Elkenrade, naar de radio en televisietoren in het Eyserbos. Deze heuvel is misschien op punten iets steiler dan Alpe d'Huez, maar de lengte van de klim stelt in verhouding tot de alp niets voor. Het gaat precies 1 kilometer omhoog. Het viel me zwaar tegen.
In het aller lichtste verzet van de leenfiets ben ik boven gekomen, maar ik moest denken aan Adri van der Poel die hier ooit tijdens een Amstel Goldrace heeft staan kotsen in de berm. Wielercliche's als 'pap in de benen', 'de man met de hamer' en 'tegen een muur op fietsen', het was allemaal van toepassing. Ik zat halverwege al stuk. Op het moment dat ik voor het eerst dacht aan afstappen kwam er een dame op leeftijd voorbij. Ik had niet gezien dat zij zich door een auto had laten slepen en was dus hevig verontwaardigd. Dat nooit! Ik zette met verzuurde bovenbenen aan om in haar wiel te blijven. Binnen honderd meter haalde ik haar weer bij. Er op en er over.
Mijn vriendje Jeroen, gekleed in een gele trui om mij te pesten, had al moeten lossen, maar ik verwachte dat hij op Jan Ullrich-achtige wijze langzaam terug zou komen. De meisjes waren inmiddels van de fiets gestapt. In de verte zag ik de soepele tred van een getrainde klimmer. Ondertussen probeerde ik mijn ademhaling onder controle te krijgen.
Bij de rand van het bos leek het alsof mijn bovenbenen in brand stonden, maar liever een hartaanval dan nu opgeven. Ik slingerde over de weg. Snelheid 4 kilometer per uur. Dit was wat Kneteman bedoelde met zijn legendarische opmerking: de dood of de gladiolen.
Het licht begon te knipperen als een oude tl-balk. Ik was er bijna. De laatste meters pufte ik harder dan de stoomlocomotief van het miljoenenlijntje. Wat was ik trots op mezelf. En wat ben ik nog ver van de top van Alpe d'Huez...
Toch is er een serieus plan om ooit Alpe d'Huez op de fiets te beklimmen. Voor 2010 moet het gebeuren. Dit idee is het vorig jaar tijdens de Tour de France ontstaan en ik heb inmiddels twee vrienden bereid gevonden om mee te gaan. Het grootste probleem wordt de voorbereiding op de 15 kilometer lange klim, want de hoeveelheid tijd om te sporten is beperkt en waar train je het betere klimwerk in de buurt van Utrecht?
Vandaag hebben we een begin gemaakt met een fietstocht in Zuid-Limburg. Het was een test om te kijken hoe het conditionele peil er voor staat. Graadmeter was de beklimming van de Eyserboschweg, vanuit het dorpje Eys richting Elkenrade, naar de radio en televisietoren in het Eyserbos. Deze heuvel is misschien op punten iets steiler dan Alpe d'Huez, maar de lengte van de klim stelt in verhouding tot de alp niets voor. Het gaat precies 1 kilometer omhoog. Het viel me zwaar tegen.
In het aller lichtste verzet van de leenfiets ben ik boven gekomen, maar ik moest denken aan Adri van der Poel die hier ooit tijdens een Amstel Goldrace heeft staan kotsen in de berm. Wielercliche's als 'pap in de benen', 'de man met de hamer' en 'tegen een muur op fietsen', het was allemaal van toepassing. Ik zat halverwege al stuk. Op het moment dat ik voor het eerst dacht aan afstappen kwam er een dame op leeftijd voorbij. Ik had niet gezien dat zij zich door een auto had laten slepen en was dus hevig verontwaardigd. Dat nooit! Ik zette met verzuurde bovenbenen aan om in haar wiel te blijven. Binnen honderd meter haalde ik haar weer bij. Er op en er over.
Mijn vriendje Jeroen, gekleed in een gele trui om mij te pesten, had al moeten lossen, maar ik verwachte dat hij op Jan Ullrich-achtige wijze langzaam terug zou komen. De meisjes waren inmiddels van de fiets gestapt. In de verte zag ik de soepele tred van een getrainde klimmer. Ondertussen probeerde ik mijn ademhaling onder controle te krijgen.
Bij de rand van het bos leek het alsof mijn bovenbenen in brand stonden, maar liever een hartaanval dan nu opgeven. Ik slingerde over de weg. Snelheid 4 kilometer per uur. Dit was wat Kneteman bedoelde met zijn legendarische opmerking: de dood of de gladiolen.
Het licht begon te knipperen als een oude tl-balk. Ik was er bijna. De laatste meters pufte ik harder dan de stoomlocomotief van het miljoenenlijntje. Wat was ik trots op mezelf. En wat ben ik nog ver van de top van Alpe d'Huez...
boven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.