Weyarn, Duitsland. 620 kilometer gereden in 9 uur en 41 minuten. Dat is volgens de boordcomputer van de leen-Touran een gemiddelde van 64 kilometer per uur. Vooral het eerste stuk was dramatisch. Over de eerste honderd kilometer hebben we bijna vier uur gedaan. De grensovergangen van Kroatië naar Slovenië en dertig kilometer verderop van Slovenië naar Italië waren het struikelblok waar zich lange files met vertrekkende toeristen vormden. Er werd nieteens echt gecontroleerd. De douanebeambte keek eens even snel naar onze paspoorten en we konden verder. Een agent had zelfs last van zijn arm. Toen wij voorbij reden stopte hij met driftig gebaren dat er doorgereden moest worden en greep hij naar zijn elleboog alsof hij RSI van het zwaaien had.
In Oostenrijk hadden we files bij twee verschillende tunnels. Volgens een nieuwslezer op de lokale radio heeft ons dit ook nog eens een vertraging van meer dan een uur opgeleverd. Toen het ook nog ging regenen werden we een beetje moedeloos.
Maar wij hadden vooral medelijden met Stephan en Linda die in dezelfde files stonden, met drie kinderen aan boord en het plan om in een ruk naar Nederland te rijden. Die missie werd gelijk in het begin al een stuk moeilijker door het enorme oponthoud. Na drie uur zijn zij voor het eerst gestopt. Daar zijn Christel en ik doorgereden en inmiddels hebben we geen idee hoe het met ze is, waar ze nu zijn en of ze echt in een keer door rijden of dat ze ook een overnachting halverwege geregeld hebben.
In Oostenrijk hadden we files bij twee verschillende tunnels. Volgens een nieuwslezer op de lokale radio heeft ons dit ook nog eens een vertraging van meer dan een uur opgeleverd. Toen het ook nog ging regenen werden we een beetje moedeloos.
Maar wij hadden vooral medelijden met Stephan en Linda die in dezelfde files stonden, met drie kinderen aan boord en het plan om in een ruk naar Nederland te rijden. Die missie werd gelijk in het begin al een stuk moeilijker door het enorme oponthoud. Na drie uur zijn zij voor het eerst gestopt. Daar zijn Christel en ik doorgereden en inmiddels hebben we geen idee hoe het met ze is, waar ze nu zijn en of ze echt in een keer door rijden of dat ze ook een overnachting halverwege geregeld hebben.
Wij zijn veel later dan gepland aangekomen op een camping net iets onder München. Op de camping van onze eerste keuze was geen plek meer. Ik stierf inmiddels van de honger en de zon ging langzaam onder. Een vette hap bij Mc Donalds was de snelste optie, maar toch hadden we daardoor geen plek voor de nacht gevonden voor het donker was. Jozef en Maria in een ANWB auto. Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij een eenvoudige trekkerscamping langs de snelweg in het dorpje Weyarn en met een beetje licht van een vriendelijke Nederlander naast ons hebben we de tent opgezet. Hopen dat morgenvroeg alles nog droog is als we de tent voor de laatste keer deze zomer inpakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.