pluk een dag

Zandvoort. Een jonge vrouw kijkt naar de zee. Het winterzonnetje schijnt, de lucht is blauw. Ze mijmert op verzoek, terwijl de cameraman met een telelens zogenaamde snijshots maakt. Beelden waarmee het zojuist opgenomen interview ingekort kan worden. Van het audio knippen televisiemakers een nieuw verhaal en met de opnamen van de slenterende vrouw op het verlaten strand worden storende beeldovergangen gecamoufleerd.
Ze waren net verhuisd en dolgelukkig, toen haar vriend het afgelopen voorjaar een herseninfarct kreeg. Hij lag te knokken voor zijn leven op het moment waarop bij haar de bevalling begon. Door de stress werd drie maanden te vroeg hun kindje geboren. Opeens lagen ze alle drie in het ziekenhuis. Hij op de IC, zij op de kraamafdeling en het kindje op de kinderafdeling. Nu gaat het beter, maar hij revalideert de komende jaren en met het kindje gaan ze van onderzoek naar onderzoek.
Het verhaal wordt op televisie samengevat in een minuut. Of twee. Ze loopt langzaam van de kustlijn richting de camera die midden op het strand staat. Een redacteur van het emo-programma staat ongeïnteresseerd in zijn handen te wrijven. Hij heeft het koud en wil snel terug naar warme chocolademelk met slagroom. De bezorgde moeder van de hoofdpersoon vertelt nare details van het ellendeverhaal in het linker oor van de cameraman, terwijl die probeert het beeld scherp te houden. Het raakt hem, omdat hij zich verplaatst in de vrouw die inmiddels onscherp is geworden.
Iedereen krijgt een portie pech in het leven. En als je altijd mazzel hebt, dan weet je ook dat er een dag komt waarop het geluk (even) ophoudt.