margarita

Turijn. Ze hebben het altijd over die fantastische Italiaanse keuken, maar er zijn genoeg slechte restaurants in dit land. Tot nu toe heb ik pas één avond echt lekker gegeten sinds ik in Turijn ben en dat was in een ongezellig winkelcentrum. Vanavond was de maaltijd wat mij betreft een historisch dieptepunt. Er was een tafel gereserveerd voor een grote groep, ergens in het centrum van de stad en nu weet ik waarom ze nog plaats hadden. Zo slecht heb ik al lang niet meer gegeten.
Meestal als ik het niet weet, de kaart niet begrijp of als ik geen zin heb om er over na te denken, dan bestel ik in een Italiaans restaurant de carpaccio vooraf en een pizza Margarita als hoofdgerecht. Aan de meest simpele pizza kan je volgens mij het minste verpesten en in al zijn eenvoud is dit vaak een verstandige keuze. Maar vandaag heb ik ontdekt dat het toch mogelijk is om de ingrediënten die nodig zijn voor een pizza Margarita totaal verkeerd te doseren. Bij de eerste hap dacht ik dat er toevallig een pepertje in het stukje zat, bij de tweede vreesde ik dat de kok plaatselijk was uitgeschoten met het zout en toen ik aan de andere kant van de iets te vette pizza begon wist ik zeker dat het niet meer goed zou komen. Uit beleefdheid en omdat ik in dit gezelschap geen zeikerd wilde zijn ging ik dapper verder. Het biertje dat ik nodig had om de zoute smaak weg te spoelen werd niet gebracht en dus vreesde ik even dat dit een poging om mij te vergiftigen. Tot iemand aan de overkant van de tafel, ook halverwege zijn pizza, de handdoek in de ring gooide. Alle pizza's bleken van zoutdeeg te zijn gemaakt. Goed voor de drankomzet, maar wat ons betreft eenmalig.