stuk

Alpignano. Een zachte plof. Daarna even veel toeren en opeens geen vermogen meer. Een pluim zwarte rook uit de uitlaat. Het was gelijk duidelijk dat er iets mis was met de motor van de auto. Nog binnen 24 uur nadat ik een stukje over de Peugeot geschreven had begaf hij het op de snelweg, een kilometer of vijfentwintig voor Turijn. Rustig nam ik de eerste afslag en in een klein stadje zocht ik naar een garage of een tankstation, maar alles was rond negen uur gesloten.
Gedoe met de leasemaatschappij, contact met de thuisbasis in Hilversum, overleg met productie en met mijn passagiers. Ergernis, omdat ik geen goede ervaringen heb met autopech in Italië. Het vorig jaar begaf de automaat van mijn eigen auto het tijdens een vakantie in de Dolomieten. Nu was het waarschijnlijk de turbo van de camerawagen, die vol met apparatuur en bagage zat.
In dit land kennen ze het fenomeen ANWB niet in de vorm zoals wij het kennen. Er werd gelijk een sleepwagen gestuurd. Na overleg met de leasemaatschappij wilde de man wel even onder de motorkap kijken, maar het was voor ons gelijk duidelijk dat hij geen verstand van zaken had. Hij had geen schroevendraaier bij zich en veegde zijn handen af aan een papieren zakdoekje. De auto zou vanavond niet worden gerepareerd.
Telefoontjes met alles en iedereen. Inmiddels stond de auto op de sleepwagen en was een chauffeur van de NOS gearriveerd. Alle koffers en kisten werden overgeladen. Mijn lot op transportgebied lag in handen van alarmcentrales, autoverhuurbedrijven en een garagebedrijfje. Natuurlijk kon niemand aangeven wanneer ik weer mobiel zou kunnen zijn.