zweden

Pragelato Plan. Het langlaufstadion was nog blauw en koud toen ik, even na acht uur, het statief op een ENG-positie zette. De zon raakte net de toppen van de bergen aan de overkant. We wisten niet wat we konden verwachten. Hier zou de Cross Country Teamsprint (langlaufen voor duo's) worden gehouden, maar verder hadden we geen afspraken en nog geen concreet plan. We zouden het wel zien.
Mannetjes in dikke jassen waren druk met voorbereidingen. Het harken van de baan, dennentakjes in de sneeuw steken en een het plaatsen van werkbankjes waarop ski's gewaxt worden. Cameramannen en fotografen beklommen hun stellingen. Een heel leger Alpine Politie met een veer op hun hoedje stond klaar om het evenement te beveiligen.
Toen de zon over de berg geklommen was, de baan verlichtte en ik langzaam opwarmde begon een nieuw Olympisch nummer. Korte races waarbij steeds één deelnemer van het team een rondje sprint tegen de rest en de ander tijd heeft om even bij te komen, de billen laat masseren en de ski's worden gewaxt. Het waren allemaal spannende wedstrijden, terwijl ik langlaufen altijd een suffe bezigheid voor bejaarden vond. In deze vorm is het hartstikke zwaar. Na afloop van een wedstrijd vielen de deelnemers met bosjes op de grond. Helemaal uitgeput.
Het was een Zweedse dag, want zij wonnen zowel bij de dames als bij de heren goud en belangrijker nog; ten koste van hun grootste concurrent Noorwegen.
De wedstrijden hadden aardige beelden opgeleverd, maar net niet genoeg voor een boeiende reportage. We zochten nog iets. De nadruk moest liggen op de successen van de Zweden, die al jaren geen goud meer hadden gewonnen op een skinummer, maar we konden niemand voor de camera krijgen. In de mixed zone was het hartstikke druk. Een interview met de winnaars leek kansloos. Wachten op een materiaalman of zoeken naar een beroemde Zweed leek de enige optie.
Tot ik tijdens de medailleceremonie van de heren een shot maakte van de Zweedse vlag die gehesen werd en Kees Jongkind, de verslaggever, heel rustig tegen me zei dat ik naar rechts moest draaien met de camera. Daar stonden de meisjes die zojuist gewonnen hadden voor me. Ze waren op weg naar de persconferentie en tijdens die wandeling probeerde Kees een paar vragen te stellen. Geen diepte interview, maar wel leuke televisie.
Omdat we nu toch dingen deden op plekken waar we helemaal niet mochten komen, laat staan dat we daar hadden mogen filmen, besloten we nog een stapje verder te gaan. Op zoek naar de mannen, die door de Zweedse televisie, vlak bij het podium werden geïnterviewd. Niemand hield ons tegen, terwijl in de mixed zone stations stonden te wachten die veel geld betaald hadden voor een snel interview. Opeens stonden wij in alle rust te kletsen met de winnaars. Close shotje van de medailles en rustig kijken hoe gelukkig deze mannen waren. Uiteindelijk kwam iemand boos vertellen dat we daar niet mochten staan. We waren al lang klaar en lieten ons zogenaamd verbaasd wegsturen.
We hadden alle ingrediënten voor een fantastisch filmpje.