kaart, hesjes en polsband

Rotterdam. In alle vroegte rommelen twee mannen in colbert met een roodwit afzetlint. Dit deel van de parkeerplaats naast de sporthal wordt gereserveerd voor de televisiebusjes die zullen zorgen voor de live uitzending van de wedstrijden. Eigenlijk is het lint niet nodig, want de eerste techniekwagens draaien het terrein al op. De tv-crew is uitgebreid geïnstrueerd, want bij eerdere toernooien van deze bond waren er problemen bij de ingang met de juiste accreditaties, met camera's die in de weg stonden en er is sprake van een broodjes incident.

Het hoort misschien niet, maar televisiemensen die bij veel verschillende evenementen komen vergelijken de organisaties met elkaar. Er is begrip voor strenge veiligheidsmaatregelen bij Olympische Spelen, de Tour of een WK voetbal, maar als kleinere sporten bij een NK ingewikkeld gaan doen, wordt Hilversum een beetje lacherig. Dat werkt dan weer averechts bij de serieuze organisatoren van die kleinere wedstrijd, die juist zo goed gekeken hadden naar het grote voorbeeld.
Het is begrijpelijk dat er soms gedoe ontstaat als een televisieploeg met al haar wensen binnen valt. Licht móét zus, camera móét zo, de wedstrijd kan het beste zo laat beginnen, reclame mag alleen zo of zo en wij wilden graag eerst een kopje koffie! Daar staat tegenover dat aandacht op televisie goed is voor sponsors en dus voor de sport. De ene sport trekt veel kijkers en kan zich meer permitteren, een andere sport is minder belangrijk en mag blij zijn met iedere minuut zendtijd.

Terug naar Rotterdam. De crew krijgt een fluorescerend groen hesje om bij de cameraposities te komen, een opspeldbare perspas en een fel groen armbandje met press. Het was eenvoudiger bij de Olympische Spelen om een beetje vooraan te mogen staan. Een beetje overdreven ook voor een NK Judo, maar nu is duidelijk zichtbaar dat de ploeg overal mag komen. En zo kunnen ze elkaar ook gemakkelijk vinden, omdat er verder niemand in de zaal is die licht geeft.
Voor de wedstrijd begint komt een judoliefhebber zich beklagen over het minimale aantal uitzendminuten die de wedstrijden een dag eerder hebben gekregen. De samenvatting duurde 'maar' vier minuten. Voor een judoka is dat niet genoeg. Voor de rest van Nederland waarschijnlijk wel. Maar de man heeft blijkbaar niet in de gaten dat een cameraman niet gaat over de lengte van onderwerpen in het Sportjournaal. Hij klaagt maar door.
"Moet die camera daar echt zo prominent in het midden staan?" Vraagt iemand anders, die het uitzicht van 500 man publiek blijkbaar belangrijker vindt dan het beeld dat een half miljoen kijkers thuis te zien krijgt. Een bewaker doet moeilijk als de cameraman, na het oponthoud met haast naar zijn positie snelt en niet alle toegangsattributen tegelijk toont.
De organisatie doet haar uiterste best om de heren van de pers te plezieren met broodjes, koffie of fris.

Als na een lange judodag eindelijk de finales beginnen, zijn er alleen nog Nederlandse deelnemers in de wedstrijden om de derde plek. De scheidsrechter staat vaak tussen de camera en het gevecht op de mat, waardoor de kijker alleen zijn rug ziet. Dit leidt tot irritatie in de regiewagen, maar het is de wervelende lichtshow die live-uitzending echt verpest. Direct na de partijen is er overbodige lichtfade waardoor de zaal donker wordt en het beeld in de huiskamers zwart.
Onwil of een gebrek aan kennis? Waarschijnlijk het laatste. Organisatoren zouden kunnen leren van een basiscursus 'televisie op locatie'. Misschien een gat in de markt.