racepolitiek

Melbourne. Naar mate je meer geïnteresseerd raakt in de achtergronden van autosport en gaat filosoferen over de macht van het grote geld wordt het ingewikkelder om deze wereld te begrijpen. Teams met veel geld zijn misschien aan elkaar gewaagd, maar het verschil ten opzichte van de kleinere teams is erg groot.
Op mijn kamer ligt het tijdschrift BusinessF1, waarin veel cijfers over de boekhoudingen van teams genoemd worden. Het is natuurlijk de vraag of het allemaal klopt, maar wat ik lees is interessant en schokkend tegelijk. Ik heb me nooit gerealiseerd dat het bij dit spelletje om zo'n enorme bedragen draait.

Het schijnt dat Mc Laren de meeste financiële middelen tot haar beschikking heeft en Toro Rosso (voormalig Minardi) de minste. Volgens het blad scheelt het bijna 350 miljoen dollar per jaar. Vind je het gek dat Torro Rosso achteraan rijdt? Sterker nog, het verbaasd mij dat het verschil op de baan niet veel groter is.

De laatste jaren is geprobeerd om strijd spannender te maken door de reglementen te wijzigen. Wat in mijn ogen alleen heeft geleid tot meer chaos en minder helderheid voor het publiek. Natuurlijk volgen echte racefans alles en snappen zij de veranderingen snel, maar de gemiddelde sportliefhebber moet ieder seizoen verrast vaststellen dat bijvoorbeeld de kwalificatie alweer veranderd is. En het ene jaar wel bandenwissels, het andere niet en dan weer wel. Ook motorwisselregels zijn voor de niet diehard kijkers onoverzichtelijk. Volgens mij is dat niet goed voor de sport.
De reglementen voor Formule1 komen op een vreemde wijze tot stand. Alle teams moeten het unaniem eens zijn met een door de FIA voorgestelde regel. Dat betekent dat het een ingewikkeld politiek spel is waarbij niet altijd de belangen van de fans voorop staan. Bij andere sporten werkt het ook niet op deze manier en dat is maar goed ook. Het zou al beter zijn als veranderingen door meer dan de helft van de teams goedgekeurd zouden kunnen worden.

In BusinessF1 staat ook dat Christijan Albers 14 miljoen US dollar betaald aan Midland Racing om een jaar te kunnen racen. Hierin zijn een aantal grote sponsordeals meegenomen die het management van Albers heeft geregeld voor het team. Volgens dezelfde bron zou Robert Doornbos 8 miljoen US dollar betalen om dit seizoen de derde rijder van het Red Bull team te zijn. Ongekend hoge bedragen en volgens enkele ingewijden kloppen de berekeningen van dit Engelstalige tijdschrift dan ook niet. Ik weet het niet, maar schrik wel.
Een ding is zeker: Beide rijders hebben diep in de buidel moeten tasten voor hun stoeltje. De vraag is of deze investering zich in de toekomst terug betaald. Veel beschikbare plekken zijn er niet en over de hele wereld loeren jonge talentvolle rijders op een kans. Het lijkt er op dat een jongen uit grote racelanden als Brazilië, Duitsland, Engeland of Italië sneller wordt aangenomen dan iemand uit het kleine Nederland.

Het is interessant om met mensen die in het paddock werken over dit soort vragen na te denken. Meestal leidt dit tot een tijdverslindend gesprek dat meer nieuwe vragen oplevert dan antwoorden.
Misschien is het toch beter om zonder te veel kennis van racepolitiek naar de verrichtingen op de baan te kijken. Genieten van een start, van inhaalacties, een onschuldige crash of een spannende pitsstop. Ik moet niet te lang nadenken over geld, de macht van Bernie Ecclestone, ritselpraktijken, vriendjespolitiek, de redenen achter regelementswijzigingen of afzetgebieden van sponsors.


Christijan Albers, de man van 14 miljoen... (?)