vakmanschap

De Meern. Je hoeft niet briljant te zijn om in aanmerking te komen voor een baantje bij de televisie. Ook al kan je niet zo veel, er is altijd ergens in Hilversum een plekje. Voor of achter de camera. Dat klinkt misschien een beetje flauw en onaardig, maar het valt me steeds vaker op dat er zo veel mensen bij de omroepen werken die zo weinig met het medium hebben.
Te veel prachtige functies worden ingevuld door jongens en meisjes die de ballen verstand hebben van het geen ze horen te doen. Meestal is goedkoop een reden, maar ook vriendjespolitiek, kind-van of onkunde van de leidinggevende. Naar mijn mening heeft de debilisering van het medium niet alleen te maken met de kijkcijfers, maar komt het ook door het beroerde niveau van programmamakers en veel beslissers in omroepland.

Er zijn zo veel verhalen over mislukte eindredacteuren dat je alleen hierover al een archiefkast vol zou kunnen schrijven. De gemiddelde eindredacteur is een doorgegroeide bureauredacteur en die komen over het algemeen veel te weinig buiten om een goed beeld te hebben van de werkelijkheid in omroepland. Ik ken eindredacteuren die er trots op zijn dat ze nog nooit op locatie hebben gezien hoe hun eigen programma wordt gemaakt.
Triest.
Bekwame regisseurs of mensen die zeker de capaciteiten hebben om regie te doen, krijgen geen eerlijke kans, omdat mooie plekken bezet worden gehouden door mensen die niet eens weten wat het verschil is tussen een close en een medium shot. Dat die kneuzen op hun regiestoel blijven zitten begrijp ik wel, maar waarom omroepbazen, uitvoerend producenten en eindredacteuren niet harder aan de poten van die stoelen zagen, dat snap ik niet.
Beroemd is het verhaal van de regisseur, met het IQ van een grasspriet, die een tennistoernooi met zeven camera's mocht regisseren, maar niet wist hoe de puntentelling van dit spelletje in elkaar steekt. Toen na de eerste klappen de stand 15-0 onder in het beeld verscheen, riep de regisseur door de intercom: "Vijftien-nul? We zijn toch pas net begonnen!"
Een andere regisseur, zat al jaren op de stoel, toen deze op een avond ontdekte dat cameramannen in zwartwit zoekers kijken. "Volg die vrouw in de rode jurk!" Riep ze de hele tijd tot de eerste cameraman haar uitlegde dat dit een lastige opdracht was. Ze kwam serieus op de vloer kijken, blijkbaar voor het eerst, en vroeg waarom de cameramannen geen kleurenzoekers gebruiken. (Voor het contrast en de scherpte.)
Met dit soort verhalen kan ik kilometers weblog vullen.

Het is te vaak ons kent ons en vriendjespolitiek. Dat het bij een aantal televisieprogramma's nog veel beter kan lijkt minder belangrijk. Ik vind het vooral treurig als het niemand iets kan schelen.