Purmerend. "Hoeveel vrijdagen moet jij nog?" Vroeg de grijze man aan zijn collega bij de lift. De ander hoefde niet lang te denken.
"Nog acht." Hij zei het zonder emotie.
De deur sloot automatisch en wij gingen naar de derde verdieping van het kantoorgebouw.
Vrijdagmiddag, even na drie uur. Aftellen voor het weekend. Een paar medewerkers waren stiekem al begonnen met opruimen. De blonde mevrouw, rechts achter in de hoek, had de computer al afgesloten en zat haar nagels te vijlen voor het zwarte scherm.
De komst van een televisiecamera had voor opschudding gezorgd in het hele kantoorgebouw en daardoor was de productiviteit deze dag ver beneden zeeniveau gebleven. Voor velen een welkome afleiding in de kleurloze tl-zaal, waar de ramen automatisch verduisterd worden als buiten de zon gaat schijnen. Als je wel naar buiten kan kijken, dan zie je aan de overkant nog zo'n grijze toren, waar de mensen ook wachten tot het kwart voor vijf is.
Het verhaal van de dag is iemand die thee morst of door zijn stoel zakt, dus als de NCRV een keer langs komt, is dat iets waar het kantoor lang op kan teren. Die ene man nog acht weken. Over twee maanden gaat hij eindelijk met pensioen en kan hij wat van zijn leven gaan maken. Dan is hij verlost van deze grijze muizen, elke dag fietsen naar dezelfde kille plek en druk zijn met hetzelfde computerprogramma. Debiteuren, crediteuren.
Ik realiseer me donders goed dat mijn baan uniek is. Steeds weer nieuwe avonturen met verschillende mensen. Het is nooit hetzelfde. Daar moet je ook tegen kunnen en de onregelmatigheid maakt het plannen van een privé-leven niet eenvoudig, maar ik moet er niet aan denken dat ik opeens veroordeeld zou worden tot het bureau. Ik zou er ongelukkig van worden en vrij snel uitrekenen hoe lang ik nog zou moeten tot de pensioengerechtigde leeftijd.
"Nog acht." Hij zei het zonder emotie.
De deur sloot automatisch en wij gingen naar de derde verdieping van het kantoorgebouw.
Vrijdagmiddag, even na drie uur. Aftellen voor het weekend. Een paar medewerkers waren stiekem al begonnen met opruimen. De blonde mevrouw, rechts achter in de hoek, had de computer al afgesloten en zat haar nagels te vijlen voor het zwarte scherm.
De komst van een televisiecamera had voor opschudding gezorgd in het hele kantoorgebouw en daardoor was de productiviteit deze dag ver beneden zeeniveau gebleven. Voor velen een welkome afleiding in de kleurloze tl-zaal, waar de ramen automatisch verduisterd worden als buiten de zon gaat schijnen. Als je wel naar buiten kan kijken, dan zie je aan de overkant nog zo'n grijze toren, waar de mensen ook wachten tot het kwart voor vijf is.
Het verhaal van de dag is iemand die thee morst of door zijn stoel zakt, dus als de NCRV een keer langs komt, is dat iets waar het kantoor lang op kan teren. Die ene man nog acht weken. Over twee maanden gaat hij eindelijk met pensioen en kan hij wat van zijn leven gaan maken. Dan is hij verlost van deze grijze muizen, elke dag fietsen naar dezelfde kille plek en druk zijn met hetzelfde computerprogramma. Debiteuren, crediteuren.
Ik realiseer me donders goed dat mijn baan uniek is. Steeds weer nieuwe avonturen met verschillende mensen. Het is nooit hetzelfde. Daar moet je ook tegen kunnen en de onregelmatigheid maakt het plannen van een privé-leven niet eenvoudig, maar ik moet er niet aan denken dat ik opeens veroordeeld zou worden tot het bureau. Ik zou er ongelukkig van worden en vrij snel uitrekenen hoe lang ik nog zou moeten tot de pensioengerechtigde leeftijd.
"Ik hoef ook niet lang meer." Zei de man die ons begeleidde in de lift. Hij ervaart zijn werk als noodzakelijk kwaad en maakte dat binnen een minuut duidelijk aan twee wildvreemde gasten. Hij móét naar zijn werk. Het is bijzonder prettig als je iedere dag weer blij bent dat je mag werken.
Hi! Just want to say what a nice site. Bye, see you soon.
BeantwoordenVerwijderen»