ook goede morgen

KL 1263 (Amsterdam – Nice) Voor de kleine producer was de dag al verpest voor dat deze echt kon beginnen. Hij zou me om vier uur vijfenveertig oppikken, maar op dat tijdstip ontving ik een sms dat hij iets later zou zijn. Tegelijkertijd constateerde een snelheidscontrole dat de geïrriteerde producer met 90 kilometer per uur door de straten van Hilversum flitste.
Een kwartier eerder had hij de taxicentrale gebeld om te vragen waarom ze deze keer te laat waren. De chauffeur had beloofd dat hij er binnen een paar minuten zou zijn en dat klopte. De producer, ik noem hem voor het gemak Barney Rubble, liep naar buiten terwijl het busje de straat in reed. Opeens hoorde hij boze stemmen en drukte. Er zaten al klanten in de taxibus.
Vijf Marokkanen waren ergens ingestapt en ze wilden er niet meer uit. De chauffeur, lichtelijk in paniek, omdat zijn vaste klant alweer stond te wachten, was toch maar naar dat adres gereden. In die buitenwijk van Hilversum hoefden die passagiers zeker niet te zijn en dus ontstond er een ingewikkelde discussie waar de producer voor dag en dauw geen zin in had.
Barney besloot binnen een paar minuten om met zijn eigen auto richting Schiphol te rijden en liet zich dus op weg naar de Arendstraat flitsen door de gemeentepolitie, die inmiddels met twee busjes uitgerukt was, om de ruzie met de wilde Marokkanen voor zijn huis op te lossen.

Ik wist niet wat ik zag toen de Alfa rond vijf uur met piepende banden voor mijn neus stopte. "Ik dacht dat we met de taxi gingen." Zei ik lollig en terwijl ik mijn tassen in de achterbak propte probeerde Rubble het ongeloofwaardige verhaal uit te leggen. Het leek meer een ingewikkelde smoes.
Onderweg probeerde ik te bedenken waarom de producer mij deze nonsens op de mouw probeerde te spelden tot de baas van het taxibedrijf belde. Die realiseerde zich dat hij zojuist een grote klant kwijt was geraakt en probeerde te redden wat er te redden viel. Kansloos. Barney was boos, kortaf en heel duidelijk. Zijn laatste argument was de flitspaal in Hilversum en hij had het nog niet gezegd toen bleek dat ook de flitsers op de A9 met scherp schoten. Deze tweede korte lichtbundel in zijn spiegels kon hij er ook nog wel bij hebben.
Vijftien kilometer te hard smeet hij de telefoon door de auto.
Gelukkig konden we ook tijd winnen met een speciaal pasje waarmee je privileges hebt bij de parkeergarages van het vliegveld. Alleen weigerde de slagboom. Zelfs de creditcard werd niet geaccepteerd en een andere ook niet. Even leek het er op dat de koelbloedige producer suïcidaal werd en dwars door de roodwitte paal zou rijden.
Een kwartier later dan gepland stonden we bij de incheckbalie. Onze vrienden waren er al. Barney rommelde in zijn tas en ontdekte dat zijn creditcards op het dashboard van de auto moesten liggen. Kon hij ook nog even terug hollen naar de parkeergarage. Ik dacht dat hij gek werd.

Nog vóór half zeven in de ochtend was de producer zo opgefokt dat er van zijn voorgenomen dutje in het vliegtuig niets meer terecht kwam. De dag was echt begonnen.