regels, regels, regels

De Meern. Ik kan het me misschien niet meer zo goed herinneren, maar wat moet Nederland in de jaren '80 en '90 een puinhoop zijn geweest, toen nog niet op iedere hoek van de straat een flitspaal stond en je ongestoord hard kon rijden tot je Opel Kadett hard begon te rammelen. In die tijd was roken niet slecht voor sperma en mochten verslaafden gewoon een peuk op het werk opsteken. Als het nodig was kon je de politie, brandweer of ziekenhuis nog bellen zonder digitaal callcentre. Spijbelende klasgenoten werden niet achtervolgd door een SMSende leerplichtambtenaar. Ons land kende toen kruisingen met stopborden en was nog niet bezaaid met onoverzichtelijke doorscheurrotondes.
Het moet chaos zijn geweest.
Asielzoekers konden gewoon doorlopen bij de grens, op het station moest je een kaartje kopen bij een bemand loket en van een broodje shoarma kon je ziek worden. Afval mocht je gewoon in één bak kiepen. In die tijd nam je gewoon een sluiproute als het ergens druk was.
Van ontmoedigen had nog nooit iemand gehoord.

Tegenwoordig organiseren we ons kapot. De burger mag niets meer zelf oplossen en zeker niet voor zichzelf bepalen hoe ver hij of zij ergens in wil gaan. Een bouwvakker kan blijkbaar niet zelf besluiten of een helm op bepaalde plekken noodzakelijk is of niet. Er is altijd wel een of andere actiegroep die het voor de rest wil bepalen en dan krijg je soms heel stomme algemene regeltjes.
Bij een concurrerend bedrijf is iemand op zijn tenen getrapt en opeens krijgen wij veiligheidsschoenen aangeboden van de werkgever. Die heb ik over het algemeen twee keer per jaar nodig voor mijn werk en als dat ergens verplicht is, krijg ik ze altijd ter plaatse aangeboden.
Nee, iedereen veiligheidsschoenen!
Vervolgens is er aan het eind van het jaar weer minder winst gemaakt en moeten we nóg harder werken. Niet dat het kan, want we worden beschermd door de arbeidstijdenwet.

De afgelopen tijd wordt er bij facilitaire bedrijven strenger gecontroleerd op overuren, want het liep volgens de inspectie de spuigaten uit. De vriendin van een druk bezette omroepmedewerker had geklaagd dat haar mannetje zo weinig thuis was en vervolgens driegde de ARBO-controllo met forse boetes. Dus kunnen we vanaf nu niet meer ons werk doen zonder na te denken over de uurtjes.
Er dient rekening gehouden te worden met de lengte van dagen, met pauzes en met de rusttijd tussen twee dagen. Dat klinkt heel normaal, maar in Hilversum is dat nog steeds een vreemde zaak. Soms is het onmogelijk om een mooi programma binnen een bepaalde tijd te maken en vaak is het een kwestie van slechte planning of een beperkt budget. Feit is dat we regelmatig lange dagen maken en soms een kort nachtje over houden. (De discussie over pauze voer ik een ander keertje op deze weblog.)
Mijn ergernis komt voort uit het feit dat ik word opgezadeld met de zogenaamde ATW-problematiek, terwijl ik daar niet over na wil denken. Het zijn regels die me pas interesseren als het in mijn ogen te dol wordt en dat gebeurt niet zo snel. Ik vind mijn werk over het algemeen heel leuk en ik kan het (nog) prima volhouden. Af en toe een te lange dag of een iets kortere nacht hoort er in mijn ogen bij.
Volgens de wet niet. Dus wordt er nagedacht over aflossingen van cameraploegen die net in een creatief proces zitten en soms word je als medewerker van een mooi project afgehaald, omdat het qua uurtjes niet te combineren is volgens de regels. Begrijpelijk, want een paar serieuze boetes betekenen het faillissement van ons bedrijf, maar de overheid heeft mij niets gevraagd.
Laat me met rust! Ik wil me lekker bezig houden met het maken van mooie televisieprogramma's.

Dit is natuurlijk allemaal makkelijk klagen en ik begrijp ook wel dat er wetten en regels moeten zijn om mensen te beschermen, maar soms wordt het me even te veel.
Dan doe ik dít… en alles staat stil.

Het probleem van die ATW-controles ligt nu op het bureau van de directies van facilitaire bedrijven, terwijl het lijkt alsof onze opdrachtgevers denken dat deze wet niet voor hun is. Een spagaat.
In Hilversum zal de arbeidstijdenwet pas nageleefd worden als omroepen en productiehuizen last krijgen van dreigende boetes en er gecontroleerd gaat worden of regisseurs, redacteuren en producers zich aan de regels houden. Als het daar geld gaat kosten gaan de makers misschien nadenken over deze problematiek. Nu zijn het voornamelijk facilitaire bedrijven die zich zorgen moeten maken en lijkt het alsof alleen cameraploegen niet te lang mogen werken. Dus denken sommigen dat wij lastig zijn… En dat zijn we ook!