Oss. "Ido ken helemaal niets." Zei Rebecca. Ze streek zijn roze blouse met een strijkbout die niet in het stopcontact zat en doelde op de huishoudelijke kwaliteiten van haar man. Ido stond er bij en keek er naar, maar kon voor het oog van de camera niet meer doen dan dom lachen. "Ik kan helemaal niets." Herhaalde de volkszanger, terwijl hij even met een nietszeggende blik in de lens keek.
Dit korte moment, een matig stukje amateurtoneel, was de meest opmerkelijke scène uit de dag van Ido Fisher. Ruim tien uur hebben we met draaiende camera achter de jonge man aangelopen en dat leverde in mijn ogen niet één spraakmakend moment op.
Docusoap is volgens mij een synoniem voor pulp. Ik was er niet rouwig om dat dit goedkope televisiegenre op mijn CV ontbrak, maar uiteindelijk heb ik het niet kunnen voorkomen. We hebben vandaag de pilot gedraaid voor een serie over het leven van Ido Fisher. Als alles goed gaat worden het 13 afleveringen van 25 minuten, uitgezonden door een nader te bepalen omroep. Welke misdaad ik gepleegd heb voor deze taakstraf is me even ontgaan.
In de riante woonwagen schepte Rebecca aardappelen, erwtjes en worteltjes, een lading vette jus en een kippenpoot op een bord. Ze moest vertellen dat ze altijd met de hele familie samen eten. Dat lukte net, ondanks een opkomende slappe lach. Ze was nerveus. De camera draaide naar rechts en daar zat inderdaad de hele familie. Verder gebeurde er niets. Ze werkten de erwtjes en worteltjes in rap tempo naar binnen en zeiden niet veel. Einde scène.
Neem iemand die graag heel beroemd wil zijn en een cameraploeg. Film alles wat de wannabee doet. Tanden poetsen, sokken aantrekken, koffie drinken, ochtendpoep, ontbijtje... etc. Doe dat om kosten te besparen zo kort mogelijk, liefst een dag per aflevering. Uit het gefilmde materiaal haal je het maximale aantal uitzendminuten in een, wederom zo kort mogelijke, montageperiode. Maak een paar afleveringen, al dan niet met cliffhangers en je hebt een docusoap. Er is geen enkel bezwaar om wegens tijd- en geldgebrek een en ander zonder al te veel voorbereiding in elkaar te flansen.
Dat maakt Ido niets uit. Hij staat op het punt van doorbreken. Al tien jaar, maar nu gaat het echt gebeuren. Op campings in Brabant kent iedereen de teksten van zijn liedjes uit het hoofd. Zegt Ido zelf. Zijn fanclub telt al meer dan 100 leden en de nieuwe CD loopt als een dolle. Die wordt regelmatig gedraaid door Radio Barbecue.
Sinds het succes van Frans Bauer wil iedereen een eigen reality soap. Het is uitstekend voor de populariteit en dus voor verkoopcijfers en snabbels. De Currytjes, de Veerkampjes, Patty Brard, Jan Smit, Dries Roelvink, Rene Froger en Rachel Hazes; al deze docusoapsterren hebben in mijn ogen een ding gemeen. Ze zijn allemaal hartstikke oninteressant en het boeit mij totaal niet wat ze te melden hebben. Vijftien jaar geleden zouden ze niet eens in aanmerking komen voor een reportage van tien minuten.
Maar nietszeggendheid is tegenwoordig een voorwaarde voor een geslaagde docusoap. En natuurlijk kan je de sterren die gevolgd worden door de camera's van SBS, de TROS, RTL, TALPA of zelfs de regionale omroepen niets kwalijk nemen. Het zegt vooral veel over de smaak van de mensen die er massaal naar kijken. We smulden mee van de Chinees bij Frans en dus moet er meer Bami worden besteld op televisie.
Het optreden van Ido was niet bepaald een reclamespot voor zijn serie, maar met gevoel voor humor kan je het nog uitleggen als de trieste kant van het artiestenbestaan. Het publiek in het café stond massaal met de rug naar de zanger toe en kletste gezellig door terwijl hij zijn moeder en later de mooiste meisjes van het Brabantse land bezong.
Drie trouwe fans mompelden voorzichtig mee met de tragische teksten. Pas toen hij de nummers van een andere ster ging zingen kwam de zaal een beetje los. Op zijn verzoek ontstond een polonaise, omdat dat leuk was voor de televisie.
Op weg naar de auto sprak Ido tegen zijn manager van een geslaagde avond. De camera liep er achteraan en filmde hoe de twee mannen instapten en weg reden. Eindshot. Aftiteling en de magische woorden: "De volgende week in Stomweg Ido…"
... gaat Ido vissen.
Over het algemeen is het woord inhoud niet echt van toepassing op een docusoap, maar bij de buitengewoon vriendelijke, sympathieke, niets zeggende Ido Fisher is het wel heel mager. Volgens mij is hij niet toe aan een eigen televisieserie. Dit 'talent' moet er op een andere manier voor zorgen dat hij zal doorbreken, hoewel ik vrees dat omroepbazen en een grote groep kijkers het anders zullen zien. Op basis van deze draaidag wordt hoogst waarschijnlijk een programma met de diepgang van een afwasbak verkocht.
De cameraman dacht bij zichzelf: Rebecca had gelijk. Die Ido kan helemaal niets.
Dit korte moment, een matig stukje amateurtoneel, was de meest opmerkelijke scène uit de dag van Ido Fisher. Ruim tien uur hebben we met draaiende camera achter de jonge man aangelopen en dat leverde in mijn ogen niet één spraakmakend moment op.
Docusoap is volgens mij een synoniem voor pulp. Ik was er niet rouwig om dat dit goedkope televisiegenre op mijn CV ontbrak, maar uiteindelijk heb ik het niet kunnen voorkomen. We hebben vandaag de pilot gedraaid voor een serie over het leven van Ido Fisher. Als alles goed gaat worden het 13 afleveringen van 25 minuten, uitgezonden door een nader te bepalen omroep. Welke misdaad ik gepleegd heb voor deze taakstraf is me even ontgaan.
In de riante woonwagen schepte Rebecca aardappelen, erwtjes en worteltjes, een lading vette jus en een kippenpoot op een bord. Ze moest vertellen dat ze altijd met de hele familie samen eten. Dat lukte net, ondanks een opkomende slappe lach. Ze was nerveus. De camera draaide naar rechts en daar zat inderdaad de hele familie. Verder gebeurde er niets. Ze werkten de erwtjes en worteltjes in rap tempo naar binnen en zeiden niet veel. Einde scène.
Neem iemand die graag heel beroemd wil zijn en een cameraploeg. Film alles wat de wannabee doet. Tanden poetsen, sokken aantrekken, koffie drinken, ochtendpoep, ontbijtje... etc. Doe dat om kosten te besparen zo kort mogelijk, liefst een dag per aflevering. Uit het gefilmde materiaal haal je het maximale aantal uitzendminuten in een, wederom zo kort mogelijke, montageperiode. Maak een paar afleveringen, al dan niet met cliffhangers en je hebt een docusoap. Er is geen enkel bezwaar om wegens tijd- en geldgebrek een en ander zonder al te veel voorbereiding in elkaar te flansen.
Dat maakt Ido niets uit. Hij staat op het punt van doorbreken. Al tien jaar, maar nu gaat het echt gebeuren. Op campings in Brabant kent iedereen de teksten van zijn liedjes uit het hoofd. Zegt Ido zelf. Zijn fanclub telt al meer dan 100 leden en de nieuwe CD loopt als een dolle. Die wordt regelmatig gedraaid door Radio Barbecue.
Sinds het succes van Frans Bauer wil iedereen een eigen reality soap. Het is uitstekend voor de populariteit en dus voor verkoopcijfers en snabbels. De Currytjes, de Veerkampjes, Patty Brard, Jan Smit, Dries Roelvink, Rene Froger en Rachel Hazes; al deze docusoapsterren hebben in mijn ogen een ding gemeen. Ze zijn allemaal hartstikke oninteressant en het boeit mij totaal niet wat ze te melden hebben. Vijftien jaar geleden zouden ze niet eens in aanmerking komen voor een reportage van tien minuten.
Maar nietszeggendheid is tegenwoordig een voorwaarde voor een geslaagde docusoap. En natuurlijk kan je de sterren die gevolgd worden door de camera's van SBS, de TROS, RTL, TALPA of zelfs de regionale omroepen niets kwalijk nemen. Het zegt vooral veel over de smaak van de mensen die er massaal naar kijken. We smulden mee van de Chinees bij Frans en dus moet er meer Bami worden besteld op televisie.
Het optreden van Ido was niet bepaald een reclamespot voor zijn serie, maar met gevoel voor humor kan je het nog uitleggen als de trieste kant van het artiestenbestaan. Het publiek in het café stond massaal met de rug naar de zanger toe en kletste gezellig door terwijl hij zijn moeder en later de mooiste meisjes van het Brabantse land bezong.
Drie trouwe fans mompelden voorzichtig mee met de tragische teksten. Pas toen hij de nummers van een andere ster ging zingen kwam de zaal een beetje los. Op zijn verzoek ontstond een polonaise, omdat dat leuk was voor de televisie.
Op weg naar de auto sprak Ido tegen zijn manager van een geslaagde avond. De camera liep er achteraan en filmde hoe de twee mannen instapten en weg reden. Eindshot. Aftiteling en de magische woorden: "De volgende week in Stomweg Ido…"
... gaat Ido vissen.
Over het algemeen is het woord inhoud niet echt van toepassing op een docusoap, maar bij de buitengewoon vriendelijke, sympathieke, niets zeggende Ido Fisher is het wel heel mager. Volgens mij is hij niet toe aan een eigen televisieserie. Dit 'talent' moet er op een andere manier voor zorgen dat hij zal doorbreken, hoewel ik vrees dat omroepbazen en een grote groep kijkers het anders zullen zien. Op basis van deze draaidag wordt hoogst waarschijnlijk een programma met de diepgang van een afwasbak verkocht.
De cameraman dacht bij zichzelf: Rebecca had gelijk. Die Ido kan helemaal niets.
(namen heb ik veranderd.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.