soklucht

Hilversum. Sinds de dagboekkamer in Big Brother is het fenomeen televisiebiecht opgepimpt en zijn er steeds meer reality programma's die gebruik maken van afgezonderde bekentenissen. Kandidaten worden los van de groep gedwongen om een mening te geven over de andere deelnemers en als ze niet kritisch genoeg zijn, dan worden vragen herhaald als in een Stasi verhoor.
Ik ken een hartstikke leuk en onschuldig amusementsprogramma met een buitengewoon hoog niets aan de hand gehalte, waarvan de redactie bedacht heeft dat het nodig is om diepgang aan te brengen in de positiefshow, door middel van interviewruimtes.

Martelkamers noemen gewone mensen en kandidaten die hokken.
In beeld ziet het er allemaal schattig uit. Leuk achtergrondje, mooi licht en straks in de uitzending zijn uitsluitend snappy quotes gebruikt. Maar Amnesty zou zich mogen bemoeien met de manier waarop deze uitspraken tot stand komen. Lange interviews waarin gegraven wordt naar zielenroerselen die zelfs door de meest ervaren psychologen onaangetast blijven. Voor de kijker hoeft dat niet, de kandidaten willen het liever niet, maar de makers willen het. Een eindredacteur moet ook een stempel drukken op deze serie.

Maar dat is nog niet het ergste.
Het is heel goed dat er nog geen geurtelevisie bestaat, want de terreur die de neuzen van geïnterviewden moeten ondergaan is absoluut onacceptabel. Bovendien worden ook de cameraploegen, redacteuren, regisseurs en scriptmeisjes blootgesteld aan ziekmakende luchten. Een vorm van chemische oorlogsvoering.
Het interviewhok is bij gebrek aan andere opties ingericht in een kleedkamer van de oudste dansschool van Hilversum. Hier worden sinds 1962 dansschoenen en pantykousjes opgeborgen in lockers die in de loop der jaren nogal zijn gaan ruiken. De hele ruimte ademt inmiddels een zweetvoetlucht van de ergste soort. Zwerfsokken.
Een straf die niemand verdient. Zelfs de te positieve kandidaten van inhoudloze amusementsprogramma's niet.