Straatsburg. 1e etappe: Strasbourg > Strasbourg (183km). De Amerikaan George Hincapie, het vorig jaar nog de meesterknecht van Lance Armstrong, gaat nu voor zijn eigen kansen en pakte vanmiddag op slimme wijze de eerste gele trui in zijn carrière. Na een tumultueuze massasprint bleek dat de bonificatieseconden die Hincapie onderweg meegepikt had voldoende waren voor een bezoek aan het podium en de rondemiss van Le Crédit Lyonais.
Achter dat verplaatsbare podium stelden zich de cameramensen en verslaggevers op die zojuist nog samen in de slag hadden gezeten voor bruikbaar beeld van Thor Hushovd die gewond op de grond lag. De eerste gele trui drager van deze Tour was in volle vaart tegen een reclamevoorwerp van karton gereden en had zijn arm opengehaald. Met een hartslag van boven de 190 gutste het bloed over straat.
Terwijl artsen hem hielpen probeerde de media een glimp op te vangen van de snijwond en de gehavende renner. Ik had ook in dat gedrang gestaan met de camera zo hoog mogelijk boven mijn hoofd. De zoeker had ik naar beneden gedraaid, zodat ik er in kon kijken, maar ik had vooral recht in de zon staan staren en niet kunnen beoordelen of de opname bruikbaar was. De ernst van de situatie kon ik totaal niet inschatten. Als hij daar ter plekke was overleden had ik ook zo belachelijk staan duwen en trekken met mijn collega's. Gelukkig vertelde een arts even later dat het mee viel.
In de zogenaamde 'mixed zone' achter het podium kwam iedereen weer een beetje tot rust. De eerste vijf minuten na de finish waren hectisch geweest. Wij hadden inmiddels een interview met Steven de Jongh, Joost Posthuma en het gedoe rond Hushovd op het bandje staan. Bram Tankink was ontsnapt. Terwijl de tape werd doorgestraald naar Hilversum zagen wij dat Hincapie in het geel van de podiumkar af stapte.
Inmiddels stond ook de etappewinnaar en nieuwe groene trui drager bij de verzamelde microfoons. De Fransman Jimmy Casper had niet verwacht dat hij mannen als Boonen en Mc Ewen op de eerste dag zou kunnen verstaan. De gele trui stond bij de Franse televisie en kwam langzaam onze kant opgeschoven. Alle verslaggevers mochten twee vragen stellen. De New Yorker nam alle tijd.
Hij heeft zich, na zijn spectaculaire val in Parijs-Roubaix, geconcentreerd op deze Tour en waarschijnlijk de methode Armstrong toegepast. Hij weet als geen ander in het peloton wat dat inhoud en hoe het moet. Met een beetje mazzel sloopt hij het woordje 'knecht' van zijn titel 'meesterknecht' af.
George Hincapie is een stoere kerel. Ik kan me voorstellen dat vrouwen dit een mooie man vinden. Zelf was ik vooral onder de indruk van zijn benen. Poten is misschien meer het wielerwoord dat hier op zijn plaats is. Een bonk spieren, geen grammetje vet. Super stevige kuiten met er overheen dikke aderen die kronkelen als een beekje hoog in de bergen. Aan de binnenkant een prop die doet denken aan ingedaalde hersenen. Alles verpakt in een gladde bruine huid die hier en daar tekenen vertoont van eerder opgelopen schade.
Terwijl George de VRT te woord stond, verbaasden wij ons vooral over een spierbal boven zijn knieën. Zelfs op mijn been kan je zien dat op deze plek iets van spier hoort te zitten, maar bij hem zat het formaat van een kleine tennisbal.
Ik wilde van die onderbenen snel een foto maken, maar plotseling waren wij aan de beurt. De lachende Hincapie stond voor mijn neus. Scherp stellen en draaien maar. Anderhalve minuut later was de nieuwe leider in het algemeen klassement verdwenen en waren wij klaar.
Achter dat verplaatsbare podium stelden zich de cameramensen en verslaggevers op die zojuist nog samen in de slag hadden gezeten voor bruikbaar beeld van Thor Hushovd die gewond op de grond lag. De eerste gele trui drager van deze Tour was in volle vaart tegen een reclamevoorwerp van karton gereden en had zijn arm opengehaald. Met een hartslag van boven de 190 gutste het bloed over straat.
Terwijl artsen hem hielpen probeerde de media een glimp op te vangen van de snijwond en de gehavende renner. Ik had ook in dat gedrang gestaan met de camera zo hoog mogelijk boven mijn hoofd. De zoeker had ik naar beneden gedraaid, zodat ik er in kon kijken, maar ik had vooral recht in de zon staan staren en niet kunnen beoordelen of de opname bruikbaar was. De ernst van de situatie kon ik totaal niet inschatten. Als hij daar ter plekke was overleden had ik ook zo belachelijk staan duwen en trekken met mijn collega's. Gelukkig vertelde een arts even later dat het mee viel.
In de zogenaamde 'mixed zone' achter het podium kwam iedereen weer een beetje tot rust. De eerste vijf minuten na de finish waren hectisch geweest. Wij hadden inmiddels een interview met Steven de Jongh, Joost Posthuma en het gedoe rond Hushovd op het bandje staan. Bram Tankink was ontsnapt. Terwijl de tape werd doorgestraald naar Hilversum zagen wij dat Hincapie in het geel van de podiumkar af stapte.
Inmiddels stond ook de etappewinnaar en nieuwe groene trui drager bij de verzamelde microfoons. De Fransman Jimmy Casper had niet verwacht dat hij mannen als Boonen en Mc Ewen op de eerste dag zou kunnen verstaan. De gele trui stond bij de Franse televisie en kwam langzaam onze kant opgeschoven. Alle verslaggevers mochten twee vragen stellen. De New Yorker nam alle tijd.
Hij heeft zich, na zijn spectaculaire val in Parijs-Roubaix, geconcentreerd op deze Tour en waarschijnlijk de methode Armstrong toegepast. Hij weet als geen ander in het peloton wat dat inhoud en hoe het moet. Met een beetje mazzel sloopt hij het woordje 'knecht' van zijn titel 'meesterknecht' af.
George Hincapie is een stoere kerel. Ik kan me voorstellen dat vrouwen dit een mooie man vinden. Zelf was ik vooral onder de indruk van zijn benen. Poten is misschien meer het wielerwoord dat hier op zijn plaats is. Een bonk spieren, geen grammetje vet. Super stevige kuiten met er overheen dikke aderen die kronkelen als een beekje hoog in de bergen. Aan de binnenkant een prop die doet denken aan ingedaalde hersenen. Alles verpakt in een gladde bruine huid die hier en daar tekenen vertoont van eerder opgelopen schade.
Terwijl George de VRT te woord stond, verbaasden wij ons vooral over een spierbal boven zijn knieën. Zelfs op mijn been kan je zien dat op deze plek iets van spier hoort te zitten, maar bij hem zat het formaat van een kleine tennisbal.
Ik wilde van die onderbenen snel een foto maken, maar plotseling waren wij aan de beurt. De lachende Hincapie stond voor mijn neus. Scherp stellen en draaien maar. Anderhalve minuut later was de nieuwe leider in het algemeen klassement verdwenen en waren wij klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.